Sportclub Teuge imponeert voor de pauze maar implodeert daarna

Amper een paar minuten was de wedstrijd onderweg, maar aan de zijlijn van het veld keken de Teugse-regisseur Marcel Vink en zijn trouwe secondant Joris van den Bosch op het gemak naar het schouwspel dat de door hen zorgvuldig uitgekozen voetbalcast tot uitvoering werd gebracht. Als een weelderige Shakespeare-dialoog die het publiek hypnotiseert, zo betoverde het optreden van Teugse-formatie de aanwezige massa.

Vanaf het begin zat het stuk vol met plotwendingen en dat maakte het buitengewoon aantrekkelijk. Telkens was de hoofdrol weggelegd voor een ander karakter. Jordy Kamphorst pakte meteen in de beginfase het licht van de schijnwerpers, door met een prachtige touch van zijn merkwaardig gevormde rechtervoet het leer hard in de bovenhoek te mikken. Het was een indrukwekkende openingsscène en bovendien de opmaak van een intrigerend vervolg.

Terwijl Kamphorst zichzelf weer naar de achtergrond dirigeerde, trad Ruben Wientjes naar voren. Dit tot grote vreugde van de toeschouwers, want de olijke vleugelspeler is verreweg de populairste speler van het voetbalgezelschap. Wientjes liet zich dan ook niet onbetuigd en gaf zich volledig over aan de grillen van zijn impulsieve voetbalbrein. Continue was hij aanspeelbaar en glipte hij voorbij zijn logge directe tegenstander alsof deze louter uit lucht bestond.

Zo ook na tien minuten, toen Wientjes zijn kompaan Kevin Jansen bediende. Ook Jansen bleek in topvorm. Hij had niet de behoefte om rustig aan te doen en een blik te werpen op het script. Hij improviseerde pijlsnel. Een korte blik van verstandshouding met medespeler Joey de Croon was voldoende voor een prachtige en intelligente voetbaldialoog, één waarin de voeten spraken. 2-0.

Mike Drost heeft dit seizoen al vaker ‘zijn voeten laten spreken’ en ook op het moment-supreme liet hij zich niet onbetuigd. Halverwege het eerste bedrijf liet hij zien waarom hij door lokale recensenten zo wordt geprezen. Met de bal aan zijn voet dartelde hij over de bühne. Achteloos zette hij twee tegenspelers op het verkeerde been waarna hij op twintig meter van het doel besloot tot een fenomenaal slotakkoord. Toen de bal in de hoek van het doel eindigde, stond het publiek op de banken. En met recht, want het was een prachtig sluitstuk van een evenzo pakkende scene.

Was het spel van de Teugse-formatie voor de pauze perfect op elkaar afgestemd, er na liep de cast desolaat in de rondte. Het was alsof men aan een collectief geheugenverlies leed want plotseling ontbrak ieder automatisme met als gevolg dat het vertoonde spel saai en gezapig werd. Bovendien verzanden veel spelers in vrijpostig gedrag. Zo becommentarieerden doelman Veldwijk en verdediger Van Lohuijzen elkaar op uiterst curieuze wijze en met teksten die zeker niet in het script stonden vermeld.

Het was een slordigheid, één van velen in deze fase van het stuk. Helemaal aan het einde resulteerde het geklungel in een tegenvaller: door het gebrek aan afstemming belandde de bal bij een toevallige passant uit Elspeet die simpel kon profiteren (3-1). Drie seconden later kwam het toneeldoek na beneden. De spelers uit Teuge werden door het publiek beloond met een gemeend applaus, dat echter kort van duur was. Het was precies de goede beloning voor de Teugse-formatie die voor de pauze imponeerde, maar daarna implodeerde.

Recensie voorstelling ***


www.fckwinkslag.nl