“Zijn wij boeren, dan jullie de kudde koeien”

Direct na de wedstrijd liep de hoofdtrainer van VVOP gedesillusioneerd en woest in de richting van de kleedkamer. Tegen alle sportiviteitswetten in weigerde hij de uitgestoken hand van zijn collega Marcel Vink, die hem met veel mededogen tegemoet trad. Daarna rukte de gefrustreerde hoofdtrainer de deur van de kleedkamer open om deze vervolgens met een harde klap achter zich dicht te gooien. Een onzichtbaar eierdopje viel van zijn hoofd en in scherven op de grond. Het is niet eerlijk..

Twee uur eerder was de wedstrijd in alle hevigheid los gebarsten. Terwijl op een complex naast het speelveld tientallen kanonnen werden afgevuurd ter ere van de terugkeer van Canadese-oorlogsveteranen, startte de thuisploeg met een bombardement op het Teugse-doel. Met een variant op de klassieke blitzkrieg tactiek wilde VVOP het pleit in een vroegtijdig stadium beslechten en aan Teugse zijde vielen al snel de eerste slachtoffers.

Terwijl het gedonder door de lucht schalde bleek verdediger Frank van Lohuijzen met een uiterste krachtinspanning in staat om een dreigende voorzet te blokkeren. Daarna stortte hij ter aarde, alsof hij van het veld werd geschoten door een 88-MM Flag-kanon. Met twee handen greep hij naar zijn hamstring en een paar minuten later verliet de tweeëndertig jarige Van Lohuijzen strompelend het veld, zoals een teleurgestelde krijgsgevangen genomen gewonde voetsoldaat. Hoofdtrainer Vink had het eerste slachtoffer te betreuren. En de oorlog was pas net begonnen.

Terwijl de thuisploeg steeds meer materieel inzette om de Teugse linies te doorbreken, groeven zij zich juist steeds verder in. Loopgraaf na loopgraaf werd er aangelegd, steeds dieper daalden men af in stugge Voorthuizense kunstgrond. Halverwege de eerste helft was de totale omsingeling van Sportclub Teuge echter een feit. Een voorzet vanaf de rechterkant belandde voor het doel, waar toevallig net de fanatieke verdediger Jeroen  van den Hoek zijn hoofd uit de loopgraaf stak om kennis te nemen van de verdedigende stellingen en de vijandelijke intenties. De bal ketste op zijn hoofd af als een kogel op een stalen helm en veranderde de baan van de bal dusdanig van richting dat deze pardoes achter doelman Joost Veldwijk in het doel viel, 1-0.

Op het vol gepakte terras vierden de supporters van VVOP feest. Zij maakten zich al op voor de allesbeslissende wedstrijd tegen ’T Harde een week later. Dat zou pas echt oorlog worden. Sportclub Teuge? Dat was meer een schermutseling. Een klein groepje opstandige rebellen die toevalligerwijs hun pad kruisten, echter nu de eerste klap was uitgedeeld stond een overwinning vast.

Daar dachten de Teugenaren anders over, zo bleek in de rust toen het trainersduo Vink en Van den Bosch hun manschappen aanspoorden tot grote daden en zelfopoffering. Nieuwe troepen werden ingezet, Jorn van Strien moest als verbindingsman opereren tussen de linies en de aanvoer verzorgen naar de nieuwe frontsoldaat Martijn Griemink. De staf had haar conclusie getrokken. De loopgraven waren niet meer veilig en de omsingeling moest doorbroken worden. Sportclub Teuge koos voor de frontale aanval.

Na de theepauze sjokte het leger van VVOP terug het slagveld op, daar waar de Teugse-mannen hen al stonden op te wachten.  Vanaf het eerste fluitsignaal stormden de ‘verslagenen’ uit hun verdedigingswerken en in de richting van de ingedutte en hooghartige vijand. Als guerrilla strijders die vechten voor overleving, eer en vaderland knokten de spelers van Sportclub Teuge voor iedere meter en al snel had dit succes. Van Strien won een duel en verstuurde een intelligente steekbal richting aanvaller Berend Pas. De technicus dribbelde voorbij zijn directe tegenstander en ontstak het kruit in zijn rechtervoet. Als een granaat sloeg de bal tegen het net: 1-1.

Plotseling sloeg de sfeer op het sportpark om. Voor de dug-out van VVOP drentelde de coach heen en weer, bladerend in theorie boekjes op zoek naar antwoorden die daar in ieder geval niet instonden. Hij gooiden wild zijn armen in de lucht en maakte gebaren die niet zouden misstaan in een goed mime-stuk. Het geschreeuw waarmee hij zijn voorstelling begeleide, was het enige geluid dat nog hoorbaar was op het sportcomplex, dat in shock leek te verkeren. Zelfs de fanatieke supportersschare van VVOP was muisstil, alsof zij voelden dat het noodlot naderde. En inderdaad. Die kwam.

Het presenteerde zich bikkelhard, rauw en recht in hun gezicht en het heette Sportclub Teuge.  Onder leiding van een ijzersterke Laurens Pas domineerde de bezoekers het slagveld en confisqueerden steeds meer grondgebied. Keer op keer doken de aanvallers door de linies van VVOP waarop de thuisploeg met kunst en vliegwerk overeind bleef. Maar niet voor lang. Vlak voordat het laatste fluitsignaal als een interventiemacht een einde zou maken aan de negentig minuten durende oorlog, sloeg Sportclub Teuge alsnog toe. Een scherpe voorzet van Van den Hoek werd slim verleng door Griemink die daarmee de bal panklaar legde voor Ruben Wientjes die de trekker overhaalde. 1-2.

Nadat de scheidsrechter definitief een einde maakte aan de strijdt, vielen de spelers van VVOP massaal op de grond, wat een schril contrast opleverde met de feestende spelers van Sportclub Teuge. Toen Wientjes na de wedstrijd de dandy ogende doelman van VVOP wilde bedanken voor de mooie wedstrijd en hem geluk wilde wensen met het vervolg, trakteerde deze de spits en diens medespelers op een venijnige scheldkanonnade. De haat schoot uit zijn ogen, het venijn uit zijn mond. Stelletje boeren, daar kwam het in een notendop op neer.  Het spitsvondige antwoord van Wientjes liet niet lang op zich wachten en was vernietigend scherp.

“Zijn wij boeren, dan jullie de kudde koeien. Zij die overwonnen, groeten u.”