Het ene monument is het andere niet

Daarom heeft het de voorkeur om nu, hier, waar het (nog) kan, zo veel mogelijk te genieten van de monumenten om ons heen. Van de gebouwen en mensen die blijvende herinneringen creëren. Privé, in het werk en natuurlijk op het sportieve vlak.  

Aan de rand van het veld op Sportpark ‘ Berg en Bos ‘ zetelde de prachtige oude monumentale hoofdtribune in het overdadige zonlicht. Ze was in vorm. De blauwe en witte stoeltjes pronkten met hun weeldige rugleuningen terwijl de sierlijke houten constructie de oude glorie benadrukte.

Het cachet dat het gemeentelijke monument geeft aan een wedstrijd is bijzonder. Iedere doorsnee amateurvoetballer kan zich voor een korte periode visualiseren hoe het moet zijn om in een stadion met publiek te spelen. Door deze tribune wordt de onbereikbare droom van profvoetballer in het hoofd van de amateur voor even werkelijkheid.

Afgelopen zaterdag beleefden spelers van AGOVV en Sportclub Teuge deze droom. In het hoofd vooral want het niveau van de eerste vijfenveertig minuten had met profvoetbal niets te maken. Als een verdwaalde wolf die doelloos door het Drentse-dorpje Noord-Sleen wandelde, sjokten de voetballers over het kunstgrasveld. Het gestuntel over en weer was het aanzien nauwelijks waard en eigenlijk kon de hele eerste helft naar de prullenbak verwezen worden.

De pauze kwam voor iedereen, maar zeker voor Sportclub Teuge –spits Ruben Wientjes als geroepen want naar eigen zeggen werd hij flink geteisterd door een ophoping van afvalstoffen in zijn bovenbeen. Het intermezzo bood hem de mogelijkheid zich te laten verzorgen door Ferdi Slijkhuis, die zich echter meer een vuilnisman zal hebben gewaand dan een verzorger.

Veel verzorgder werd het spel na de thee niet. Wel leuker en spannender. Helemaal toen twintig minuten voor het einde van de wedstrijd oud-Teugenaar Lars Linthorst de score opende in het voordeel van de thuisploeg. Het leek de dag van AGOVV te worden. De zon verklaarde nog steeds haar liefde voor de hoofdtribune.

Het doelpunt van Linthorst zette de wedstrijd op stelten zoals Ivo politiek-Den Haag. Lange tijd had het wedstrijdverloop veel weg van een politieke rede van de in verlegenheid gebrachte justitiële bewindsman, namelijk traag, doordacht en hakkelend. Maar nu het spel op de wagen was, werd het anders. Geen gepraat meer voor de bühne. Geen kiezers bedrog. Alleen klare taal kon een goed resultaat voor beide ploegen veilig stellen. Met een achterstand op zak was het echter vooral aan Sportclub Teuge om de schroom van zich af te gooien. Vanuit de schaduw die de ploeg lange tijd had overmeesterd, stapte het Teugse monument naar voren.

Terwijl Martijn Griemink op de grond rondom het strafschop gebied van AGOVV lag te kermen van de pijn liepen zijn medespelers de polonaise over het veld. Sportclub Teuge had een vrijetrap toegekend gekregen en dit brengt bij de spelers het kind naar boven. “Yes” en “olé olé olé!” klonk het, nog voordat Van den Hoek zijn aanloop überhaupt had ingezet. Maar opnieuw bleek de voorbarige blijdschap gerechtvaardigd. 1-1.

Langzaam viel er een schaduw over het dak van de hoofdtribune. De trots van AGOVV leek uitverkoren want het had de hele middag geschitterd in het zonlicht, maar met dat Van den Hoek de gelijkmaker had binnen geschoten verdween de zon langzaam achter de boomtoppen van Berg en Bos. Schaduwen werden langer. Het licht gleed van tribune af en in de richting het veld. Het bleek een voorbode voor wat zou komen.

Opnieuw zette Van den Hoek zijn linkervoet tegen de bal. Met een prachtige boog baande deze zich een weg door een mêlee van spelers en belandde in de bovenhoek van het doel. 1-2. De Teugse hoofdrolspeler sjokte richting de zijkant van het veld terwijl de wijsvinger van zijn rechterhand door de gezonde boslucht heen en weer schoot.  Herrijzenis.

Verval. Met dat de schaduw kwam werd de teloorgang van het monument van AGOVV treffend duidelijk. Lappen verfresten die aan houtrot onderhevige steunbalken hingen sprongen nu meer in het oog dan de sierlijke constructie ansich, net als dat plasticzakjes, papiertjes en ander rondzwervend afval opeens meer opvielen dan de blauwwitte stoeltjes die eerder in het felle licht zo hadden geschitterd.

Vlak voor de zijlijn kwam Van den Hoek tot stilstand, pal voor de hoofdtribune. Een confrontatie van twee monumenten. Van den Hoek keek met respect naar zijn ‘collega’. Vergane glorie staarde naar hem terug. Het kleine knikje van de een in de richting van de ander was nauwelijks waarneembaar, maar daar.

Het zonlicht dat de één had verlaten overspoelde nu de ander.

De herinnering is prachtig.