In Teuge is het alle dagen visdag, maar niet alle dagen vangdag

Al leek in het begin van de wedstrijd alles volgens plan te gaan. Werphengels, fuiken, vangnetten; de thuisploeg gooide alles in de strijd om de prooi in een vroegtijdig stadium te kunnen vangen. Met verenigde krachten trok de thuisploeg ten strijde en meteen had men tuk aan de hengel. Vanaf de eerste minuut spartelden de bezoekers zoals een vis aan een haakje. Sportclub Teuge had beet maar moest nu de buit nog binnen brengen.

En dat bleek niet mee te vallen. De overmacht van de Teugenaren was duidelijk waarneembaar maar het resulteerde nauwelijks in doelrijpe kansen. Zoals vaker dit seizoen bleek niemand in staat om de prooi op de kant te trekken, te doden en in te pakken in krantenpapier. De besluiteloze Teugenaren stelden een definitief oordeel uit en kozen er voor om de Harderwijkers in leven te laten in het leefnet. En dat bleek een fatale vergissing.

Nadat de thee verorberd was keerde de mannen van hoofdtrainer Marcel Vink terug, vastbesloten om het karwei af te maken. Maar toen de scheidsrechter had gefloten voor aanvang van de tweede helft en men het leefnet ophaalde om de prooi alsnog de finale klap te geven, kwam men voor een vervelende verrassing te staan; de vis was gezwommen… 

Van haar stuk gebracht door het verlies van haar buit raakte de Teugse-kotter uit koers als een schip in de Bermudadriehoek. Het doolde rond op een dreigende zwart-witte zee en het noodlot kon niet lang uitblijven. Zo bleek; een voorzet kwam terecht bij de blonde middenvelder van de bezoekers die de bal prachtig over doelman Blumink heen kopte, in de hoek van het doel.

Kort na de openingstreffer glooide er weer hoop in de Teugse-harten. Jeroen van den Hoek mocht op twintig meter van het doel aanleggen voor een vrijetrap, zijn specialiteit. Aangezien het aanvallend vernuft aan Teugse-zijde ver te zoeken was deze middag, was de druk op Van de Hoek om de bal in het doel te schieten enorm. Helaas bleek ook nu dat het niet altijd kaviaar kan zijn wat de pot schaft.

Tot veel meer wapenfeiten kwam de thuisploeg gedurende deze fase niet. Sterker, de problemen werden alleen maar groter toen balverlies op het middenveld een counter van Zwart-Wit inleidde. De behendige jonge aanvaller van de bezoekers stoof op het doel af voor een tete-a-tete met doelman Blumink. De spits faalde niet en Sportclub Teuge leek nu definitief achter het net te vissen.

Tot deze conclusie was ook hoofdtrainer Marcel Vink gekomen en hij greep kordaat in.  Met invallers Bas Wielart en Ron Wijngaards versterkte hij de Teugse voerhoedevloot en de supporters maakten zich op voor een ware armada. Vanuit de achterhoede werd de ene lange bal na de andere in de richting van het strafschopgebied van Zwart-Wit verstuurd.

Als haringen in een ton stonden de spelers voor het vijandelijke doel opeengepakt. Ruimte was er nauwelijks en het was hopen dat de een bal door het toeval voor de voeten van een Teugenaar zou vallen. Dat gebeurde twee keer maar zowel de poging van Wielart als Wijngaards bleek nog geen haaienvin waard.