‘Dit was een uitstekend medicijn tegen slapeloosheid’, meende een net wakker geschudde toeschouwer na afloop van de wedstrijd Sportclub Teuge -VSCO (0-0). Hij zat niet ver van de waarheid af. Het schouwspel was weinig verheffend geweest. Hoogtepunten waren schaars.
Tijdens de eerste drie kwartier gebeurde er niets. Of niets …Ja, ok. Er werd een aftrap genomen en ook mocht een speler soms ingooien. Maar dat was het wel ongeveer. Uitgespeelde doelkansen waren er niet. Beide ploegen hadden de verdedigende organisatie immers goed op orde. Een dergelijke constatering in een wedstrijdverslag is als een verbouwing van de Koninklijke paleizen ter waarde van 42 miljoen euro; niet per se wenselijk.
De thee was goed op smaak en na de pauze zat er ook iets meer smaak aan de wedstrijd. Niet veel, maar er was een klein beetje zout en peper toegevoegd aan het flauwe gerecht dat het tot dan toe was geweest. Eigenlijk was het vooral de sterk opererende scheidsrechter die tot dat moment het meest was opgevallen. Een opmerkelijke verschijning.
Dat kwam vooral door de hippe bril die zijn gezicht versierde. Het moderne montuur van Ray-Ban leek gemaakt van titanium en was matzwart van kleur, wat de leidsman een waardige en strenge uitstraling opleverde. De spiegelvrije brillenglazen leken perfect van sterkte want de fluitist, die bij tijd en wijle liet merken over een flinke dosis humor te beschikken, ontging nog niet het kleinste detail. Het enige moment van discussie ontstond toen Ruben Wienjes in het strafschop gebied naar de grond ging. Doeltrap, zo oordeelde de gezaghebber. Wientjes en zijn medespelers waren ontzet. Zijd doken op de man in het zwart als een roedel hongerige wolven op een gewonde prooi. Een prooi was de scheidsrechter echter allerminst. Hij bleef gedecideerd staan waar hij stond. Met één hand pakte hij de zijkant van zijn bril vast en zei toen heel cool: ‘doeltrap’. Het had het effect van een brandend fakkel. De roedel stoof uiteen.
Het was een opmerkelijk moment in de leukste fase van de wedstrijd. Nadat een mooi schot van Erik Hendriks belandde bovenop de lat waren het twee invallers van Sportclub Teuge die zorgden voor het grootste gevaar. Bas Wielart trok een oude archiefkas open, haalde er twee registers uit en stuurde zijn pijlsnelle teamgenoot Ron Wijngaards evenzo vaak op pad richting het doel van VSCO. Ondanks twee goede schoten leidde het pad niet naar het walhalla maar liep het dood op de uitstekende doelman uit Oldebroek.
Dit waren de laatste wapenfeiten van de thuisclub. Naarmate het einde van de wedstrijd naderde verdween langzaam het perspectief op een goed resultaat. Sportclub Teuge had het moeilijk en verdedigde met hand en tand. Verdediger Frank van Lohuijzen nam dit wel heel letterlijk net als de klassieke verdedigers-wet "ogen op de bal". De vlezige spits uit Oldebroek loste een ziedend hard schot. In plaats van het nylonnet of liever het handschoenenleer van doelman Joost Veldwijk, verpletterde de bal huid, lippen en tanden die toebehoorden aan het gezicht van Van Lohuijzen. Hij wankelde even en ging toen neer als de beurskoers van bouwbedrijf BAM.
Eenmaal opgekrabbeld en onder toeziend oog van Jeroen van den Hoek, die een gniffel nauwelijks kon onderdrukken, spuugde de ongelukkige linksback eerst een stuk tand en daarna enkele krachttermen uit zijn bebloede mond. Natuurlijk had ook de scheidsrechter het voorval opgemerkt en hij was vlug ter plaatse om het chaotische tafereel dat voorheen het gezicht van Van Lohuijzen was geweest, te bestuderen. Hij tuurde door zijn moderne bril en constateerde messcherp dat klagen niet nodig was omdat het geheel er juist op was vooruit gegaan. Van den Hoek was hierop duidelijk in zijn commentaar: ‘Uitstekend gezien scheids.’
Behalve dan bij Van Lohuijzen, tot veel kopzorgen leidde het slotoffensief van VSCO niet bij Sportclub Teuge. Dit was te danken aan doelman Joost Veldwijk. De bakhuis-bewoner werkt in het dagelijkse leven bij KPN en dat bleek eens te meer een groot voordeel toen hij ook in de absolute slotfase nog erg veel bereik had. Zelfs de scheidsrechter applaudisseerde nadat de doelman met een katachtige reflex een bal uit de bovenhoek ranselde en het verdiende punt voor Sportclub Teuge veilig stelde.
Het laatste fluitsignaal klonk scherp, oprecht en hard; alsof de leidsman zelf dolgelukkig was dat de slaapverwekkende vertoning ten einde was gekomen. Hij werd gesterkt in zijn opvatting toen de supporters die over het hek heen hingen prompt wakker schrokken, overeind schoten en vluchtig om zich heen keken. Hun ogen bleven rusten op de scheidsrechter, de spelers die van het veld af liepen en tot slot op het scorebord. Waar de brilstand duidelijk waarneembaar was.
