Negentig minuten voetbal (2-2) resulteerde in een thriller die geregisseerd had kunnen zijn door Alfred Hitchcock. Hoofdrolspeler aan Teugse-zijde was Bas Wielart. Hij bereidde een prachtig doelpunt voor, ontving een rode kaart en scoorde een geweldig doelpunt. Zoals zo veel dorpen en streden al hadden ervaren kwam ook Uddel tot de conclusie: never a dull moment when Wielart is in town.
Hoofdtrainer Marcel Vink had in de week voorafgaand aan de wedstrijd tegen Prins Bernard behoorlijk moeten puzzelen. Ingegeven door het feit dat vier basisspelers afwezig waren, diende hij met een creatieve maar concurrerende oplossing op te proppen te komen. Misschien wel de meeste opvallende naam op opstellingsformulier was die van Bas Wielart.
Veel legendarischer komen ze niet. Wielart is in alles een fenomeen. Inmiddels is hij 35 jaar en kijkt hij terug op een glansrijke periode bij de dorpsclub. Pas nog ontving de bonkige techneut van zijn oma een dik plakboek, waarin zijn rijke voetbalcarrière bij elkaar was geknipt en geplakt. Drie jaar geleden zette hij een punt achter selectievoetbal en zette zijn oma een punt achterin het plakboek. Dit had een puntkomma moeten zijn want inmiddels maakt Wielart weer onderdeel uit van de hoofdmacht. En net als weleer eist hij zijn hoofdrol op.
Want met Bas Wielart is het nooit saai. Zo bleek ook tegen het einde van de wedstrijd, toen hij zijn tweede gele kaart voorgeschoteld kreeg nadat hij een opponent een retourtje naar de maan had gegeven. Dit was niet evident en vergde een behoorlijke inspanning. Wielart liep hoofdschuddend van het veld, nog voordat de tegenstander terugkeerde van zijn ruimtereis en met een smak landde in het verse groene gras.
Sowiezo had de wedstrijd merkwaardig veel overeenkomsten met een aflevering van Star Trek. De voorhoede van Sportclub Teuge leek te zijn samengesteld door Kapitein Spock in plaats van een voetbal trainer. Het supersonisch snelle triumviraat Joey de Croon, Ruben Wientjes en Ron Wijngaards gingen regelmatig door de geluidsbarrière. Dit leverde direct in de wedstrijd succes op toen Wielart van achteruit een schitterende pass verstuurde naar Wientjes. Hij zette op zijn beurt de afterburner aan en schoot met lichtsnelheid voorbij zijn directe tegenstander. Kort voor de achterlijn legde hij de bal breed op de in het witte tenue geklede Wijngaards. Een soepele beweging van zijn linkervoet bracht Sportclub Teuge het succes.
Daar zou het niet bij blijven. Althans zo leek het gedurende de eerste twintig minuten van de wedstrijd. Apollo 14, 15 en 16 speelden de sterren van de hemel. Keer op keer waren zij hun directe tegenstanders te vlug af. De Croon en opnieuw Wijngaards waren met twee goede pogingen dichtbij een doelpunt, ware het niet dat hun inzet stuitte op de korte benen van de razendsnelle doelman. “Niet ieder schot is een haze”, zou Wijngaards achteraf beweren en dat klopt natuurlijk ook. Daarbij zat het Sportclub Teuge ook niet mee. Twee keer slalomde Wientjes het vijandelijke strafschopgebied binnen waar hij even zo vaak werd gestuit door de vlezige en sterke voorstopper van de opponent. En niet bepaald zachtzinnig; alsof een raket werd doorboord door een voorbij schietende komeet. Hoe overduidelijk de overtredingen ook waren, een strafschop kreeg Sportclub Teuge niet.
Opeens was het voorbij. Klaar en over. Omdat de ploeg van hoofdtrainer Marcel Vink zonder kerosine zat? Of omdat de gastheren in recordtempo een effectief raketschild hadden gefabriceerd? Het was een raadsel en even opmerkelijk als de Bondskanselier. Plotseling domineerde de thuisploeg. De talentvolle voorhoede hanteerde de blitzkrieg tactiek; verassing, technisch vernuft en precisie stonden aan de basis van de ene aanval na de ander. Het was vrouwen en kinderen eerst bij Sportclub Teuge en wellicht door het ontbreken van een kroost maakte Frank van Lohuijzen een pittige inschattingsfout. De linksback liet zich verassen door zijn directe tegenstander die op zijn beurt zijn langharige kompaan voorin kon bedienen. De spits faalde niet en bracht de stand weer in evenwicht waarna kort voor de pauze de weegschaal doorsloeg in het voordeel van de thuisploeg. Berend Pas verloor onnodig de bal op het middenveld en dit resulteerde in een kans voor de spits van Prins Bernard. Een gemakkelijke kans, zo bleek.
De zon scheen en de lucht was blauw. Toch keken de mensen in Uddel tijdens de rust diverse keren op, richting de hemel. Onweerde het? Buiten niet maar in het kleedlokaal van Sportclub Teuge wel. Marcel Vink was logischerwijs furieus. Zijn inspirerende donderspeech ten spijt, ook na de pauze was het op het veld een volslagen chaos. Een kwartier lang kregen de spelers uit Teuge alle hoeken en gaten te zien van het veld. Het was een wonder dat wedstrijd in deze fase niet beslist werd.
Dat Jorn van Strien een sliding maakte was evenzogoed een wonder. Plotseling stond hij daar weer op het veld. Het shirt stak keurig in de broek, de kousen had hij netjes opgetrokken tot aan zijn knieën en zijn haren waren keurig gekampt in een puntige blonde kuif. Alsof hij niet drie maanden was weggeweest, domineerde hij met intelligente lange ballen. Kennelijk hadden de sluwe voetbalcoach Vink en zijn bebaarde protegé Joris van den Bosch een jerrycan vol met kerosine meegegeven aan Van Strien toen hij inviel voor de moegestreden Frank Hendrik, want prompt kwam de dolende voetbalmachine op koers. Zelfs de raketmotoren werden weer opgestart toen de blonde inkoper van achteruit het spel begon te verdelen.
De verhoudingen veranderden opnieuw in een wedstrijd die neigde naar schizofrenie. Supporters van Sportclub Teuge begonnen weer te geloven in een gelijkspel. In een overwinning wellicht. Massaal begonnen zij te roepen om een held zoals in boeken wordt verteld. Dat moet Wielart geïnspireerd hebben want toen Sportclub Teuge een vrije trap mocht nemen op twintig meter van het doel stelde hij een duidelijke daad. Eerdere prooien liet hij voorbij gaan maar deze was toch echt voor hem.
Op minimale snelheid sjokte hij naar voren. Vermoedelijk om geen energie te verspillen. Het schot dat hij loste was zo droog als een woestijn, zo hard als een kanon, zo snel als een komeet en zo precies als het schot van een scherpschutter. De bal kwam recht in de handen van de keeper. De keeper vloog door het net.
Wielart stak één hand in de lucht.
Heel simpel. Geen poespas.
Toen lachte hij hard.
Omdat hij moest denken aan het plakboek van zijn oma.
