De dag des oordeels voor zowel Sportclub Teuge als SV Zalk was daar. Schitterende zonnestralen deden anders vermoeden maar de realiteit was dat de tijd was aangebroken waarin over leven en dood zou worden geoordeeld. Tweeëntwintig discipelen streden om hun lot. Een strijd wie er zou blijven leven in de hemel van de derde klasse en wie er zou sterven, in de naargeestige duisternis van de voetbal onderwereld. Nadat de tijd was verstreken doorboorde een bundel van zonlicht de wolk van kruitdampen. Ruben Wientjes stond in het licht en voelde de warmte. Hij glimlachte.
Het was een schitterende symfonie; de lawinepijlen, Romeinse kaarsen, strijkers, astronauten en trektouwtjes die anderhalf uur eerder de hoofdrolspelers naar het midden van het prachtige groene veld hadden begeleid. Niettemin was het de zwoele sensuele stem van Nancy Sinatra die de matadoren herinnerden aan de filosofie dat voetbal oorlog is: “Bang Bang, my baby shot me down”.
Bovendien hadden de voetballers uit Zalk deze wedstrijd gemarkeerd als heilige oorlog. Werkelijk alle wapens wierp men in de strijd in een dappere poging de achterstand die was opgelopen in de eerste confrontatie te herstellen. De linkerspits zal één van de eerste gerekruteerde discipelen zijn geweest in Zalk, gelet op het fanatisme waarmee hij zoveel mogelijk vijandelijk menselijk vlees probeerde te raken, in plaats van leer. Daar slaagde hij uitstekend in en vooral Sportclub Teuge-verdediger Pieter Bart Bos moest het ontgelden. De bevlogenheid en passie waarmee de rossige vleugelspits keer op keer tegen Bos aan botste was uitermate opmerkelijk. Gezien het optreden van het eigenzinnige portret uit Zalk valt niet uit te sluiten dat hij door de week functioneert als crash test dummy bij een lokale autofabrikant. Het signaal dat hij afgaf aan zijn ploegmakers was echter helder en voor de thuisploeg verliep de beginfase van de wedstrijd dan ook uitermate stroef. Het was niet in staat om zich aan de druk en het harde spel van SV Zalk te ontworstelen. Letterlijk en figuurlijk niet, één uitzondering daargelaten.
Het is voor de Teugenaren te hopen dat de inkt in de pennen van de aanwezige voetbalscouts was opgedroogd zodat men geen notities kon maken, zo niet dan kan men een angstige zomer tegemoet zien. Tegenstanders werden door Mike Drost met de bal aan de voet zó snel voorbij gelopen dat het leek alsof zij de andere kant opliepen. Magische dribbels brachten het publiek in vervoering. Erg verwonderlijk was het niet dat na twintig minuten een losgeslagen opponent een aanslag pleegde op de ledematen van de talentvolle Teugenaar. Drost krabbelde op zijn benen en zonder iets te zeggen keek hij de dader strak aan in het gezicht. Vervolgens eiste hij de bal op en dribbelde voorbij de afgeblufte tegenstander. De flair, het charisma en de klasse van Drost schonken Sportclub Teuge juist dat extra beetje zelfvertrouwen waardoor het beter in de wedstrijd kwam.
Dat was vooral van toepassing op stopper Thomas van Doorn, die vanaf het begin in een lijf tot lijf gevecht verwikkeld was met de spits van Zalk. Met voetbal had het bijkans niets te maken. Dit was een strijd op leven en dood. De kleinere Van Doorn stond tegenover de grote sterke spits zoals David tegenover Goliath. Het indrukwekkende verpletterende gestamp van de reus in de beginfase van de wedstrijd zorgde voor het nodige gevaar echter de strijder Van Doorn bleef om hem heen cirkelen en hem bestoken met tackles, schouderduwen en kopduellen. Met succes want op de beginfase na was de spits in het vervolg van de wedstrijd vrijwel onzichtbaar. Opnieuw had David Goliath verslagen. In de laatste wedstrijd die de computerspecialist voor Sportclub Teuge speelde was dit een heroïsche en vooral kenmerkende prestatie. In de afgelopen vier jaar ontregelde hij keer op keer de software van spitsen, zoals een computervirus dat doet met een besturingsprogramma. De applauswissel die de blonde Apeldoorner kreeg van trainer Marcel Vink kwam hem toe. Sportclub Teuge zal hem gaan missen.
Aan missen deed Ruben Wientjes niet.
Ruben Wientjes combineert een markante persoonlijkheid aan dol dwaze en merkwaardige uitspraken en acties. Wientjes is een extreem onvoorspelbare voetballer en conformeert zich aan geen enkel voetbalkeurslijf. Het lijkt alsof hij ‘zo maar wat doet’, ingegeven door een flinke mate van opportunisme, geloof en hoop. Hij heeft een compleet eigen stijl, is een liefhebber pur sang maar tegelijkertijd ook voetbalrelativerend en bovendien onverminderd geliefd bij het publiek.
Meestal wordt de populariteit van een speler gemeten aan de prestaties, maar bij Ruben Wientjes is dat helemaal niet het geval. Het maakt bij hem eigenlijk niet zoveel uit of hij goed speelt of niet. Aan de gehaktbal liefhebber kleeft een verhaal, iets knuffelbaars of ontastbaars. Juist daarom is hij zo geliefd bij trainers, medespelers en het publiek van Sportclub Teuge. De status van cultheld had Wientjes al lang bereikt maar door zijn heroïsche optreden tegen Zalk is deze naar mythische proporties gestegen.
Dat had zijn oorsprong halverwege de eerste helft, toen de bal via het prachtige gras van het strafschopgebied voor de voeten van de vlugge spits was gestuiterd. Een hard en geplaatst schot leek de enige logische oplossing maar daar dacht de hoofdrolspeler anders over. Wientjes mag dan studeren voor bankier, een carrière als goochelaar zal hem ook niet misstaan want op onnavolgbaar wijze liet hij de bal verdwijnen achter de verbouwereerde doelman. Vrijgezel Wientjes heeft in de dagen voorafgaand aan de wedstrijd wellicht een romantische avond met Vrouwe Fortuna beleefd want hoe was dit mogelijk? Spelers en supporters stonden voor een raadsel. Ook Wientjes zelf, die nadat de bal het net had gestreeld zijn armen spreidde en zijn kin richting de hemel stak. Alsof hij zichzelf ook afvroeg; ‘hoe heb ik dit in godsnaam klaargespeeld?’ Het antwoord op die vraag moest haast wel “Johan Cruijff” zijn. Eerder op de dag had de Apeldoorner de kantine namelijk betreden op twee nieuwe bruinsuède Cruijff- exemplaren. Het kan geen toeval zijn dat niet lang daarna Wientjes schitterde zoals De Messias dat zelf zo vaak heeft gedaan. Alsof voor even de voetballer Johan Cruijff was gereacineerd in de vorm van Ruben Wientjes.
Hoe het ook zij, het maakte onverlet dat de vreugde op het sportpark groot was en net als het vuurwerk dat had gedaan explodeerde het publiek tien minuten later voor een tweede keer. Pieter Bart Bos had op het middenveld met een kenmerkende actie de bal ontfutseld van een tegenstander. Heel even tuurde Bos naar de linkerkant van het veld, waar hij een groene vlek de diepte in zag flitsen. Oogstrelend was de pass die volgde. Ondanks dat zijn kleine bewaker ongeveer op zijn rug zat, nam Wientjes de bal met zijn linkervoet feilloos aan. Heel even maar keek hij naar de doelman om te zien waar deze zich bevond. Daarna plaatste hij rustig de bal in de lege ruimte van het doel. 2-0.
Het was doodstil op en langs het veld. Was dit realiteit? Kon het zo zijn…? De knal van een lawinepijl schudde de toeschouwers wakker uit de trance waarin Wientjes hen had gebracht. Nadat de klasse van het doelpunt definitief was ingedaald barste het gejuich los, blij als men was met het voorrecht dat zij dit legendarische moment mochten meemaken. Een moment zo mooi, zo puur en zó belangrijk dat men het tot in de eeuwigheid zal blijven herinneren. Als een prachtige permanente tatoeage op de hersenen. Gezet door Ruben Wientjes.
Met een schijnbare onoverbrugbare achterstand klampte de ploeg uit Zalk zich na de rust vast aan iets dat bestemd was hen definitief te verlaten; hoop op leven. Erik Hendriks, spits van Sportclub Teuge, tikte de bal in een leeg doel nadat hij deze had ontvangen van…
Juist.
Het laatste oordeel was geveld.
Ruben Wientjes doet leven.
De zon bleef nog lang schijnen.
