Voor de laatste wedstrijd van het seizoen tegen DSV staarden de voetballers van Sportclub Teuge naar het informatiebord. Deze was leeg. Hoofdtrainer Marcel Vink nam het woord en vertelde zijn spelers dat het niet de dag was om over tactiek en spelconcepten te redeneren. Passie was het enige dat telde.
Het was warm, de wedstrijd was uitzichtloos en zwaar geweest. De absolute slotfase was aangebroken maar nog steeds knokten de voetballers uit Teuge voor iedere bal. De tussenstand was 2-2, maar de mannen hadden de opdracht van de trainer goed in hun ogen geknoopt: er moest gewonnen worden! Voor de club, de massaal toegestroomde supporters maar vooral voor Frank van Lohuijzen en Jeroen van den Hoek, die hun laatste wedstrijd speelde van hun lange carrière.
En dus stortten de Teugenaren zich gepassioneerd in een orgie van aanvallen. Van Lohuijzen zelf was de architect van de tiki-taka combinatie, maar faalde vervolgens in een tete a tete met de jonge doelman uit Doornspijk. Na een snelle aanval miste Berend Pas het doel op een haar en zag Van den Hoek een schitterend schot door de doelman beantwoord met een al even zo schitterende parade.
Elke druppel energie die in de verwrongen lijven van de Teugenaren zat werd er uit geperst. In het besef dat de blessuretijd reeds onderweg was, werd de bal voor het doel gebracht. Na een bloedstollende scrimmage hobbelde de bal via een verdediger de lijn. Hoopvol keken de voetballers uit Teuge naar de scheidsrechter, die aangaf dat de hoekschop het laatste wapenfeit zou zijn van de wedstrijd.
Sneller dan normaal kwam de trapspecialist aanlopen. Van den Hoek legde de bal neer en zette vier stappen naar achteren. Even keek hij op naar het overvolle strafschop gebied, waar voetballers verwikkeld waren in felle lijf tot lijf gevechten. Opeens ontsnapte een diepe zucht het lichaam van de verdediger. Alsof hij zich bewust was dat hij voor de laatste trap uit zijn fantastische loopbaan stond.
Van den Hoek zuchtte nog een keer en ontspanning maakte zich meester van hem. Automatisch wrong zijn lichaam zich in de karakteristieke pose die zoveel voetbalsucces heeft ingeleid. Met zijn linker arm iets opgetrokken zette de stylist zijn kromme benen in beweging, Zijn linkervoet zwaaide naar achteren en daarna sierlijk naar voren. De kus op de bal was perfect. En toen het leer haar vlucht nam leekt leek de tijd te vertragen.
Meter voor meter schoot de bal vooruit richting het doel, maar in het hoofd van Van den Hoek waren de meters jaren geworden. In schimmige beelden zag hij zich als puber debuteren in elftal met mannen, in een tijd dat er nog geen smartphones en draadloos internet bestonden.
Steeds sneller vloog het leer door de lucht. Flarden van een juichende Van den Hoek in een te groot groen shirt die een kampioenschaal boven zijn hoofd houdt, dringen door de mist van de herinnering.
Terwijl een mêlee van spelers vecht voor het doel van DSV, start het projectiel zijn daling. Ongelofelijke vrije trappen, klinisch genomen strafschoppen en ragfijne passes doorboren de tand des tijds en vertellen het verhaal waarin een voetballer uit Teuge met zijn weergaloze traptechniek furore maakte in Apeldoorn.
Dan slaat de bal snoeihard tegen de binnenkant van de paal en in het doel. 3-2. Heel even is het doodstil. Iedereen wil het, maar niemand kán het geloven.
Dan klinkt er een enorm kabaal. Rondom het veld klimmen supporters over de boarding. De dug-out van Sportclub Teuge is al verlaten.
Van den Hoek staat bij de hoekvlag. Hij ziet een mensenmassa die gek van vreugde is geworden zijn richting op komen.
Van den Hoek kijkt.
En staart.
En beseft.
Vlak voordat hij bedolven wordt slaat Van den Hoek geëmotioneerd zijn handen voor zijn getekende gezicht. De laatste bal is gegeven. Het allerlaatste fluitsignaal is daar.
Zijn laatste kunstwerk is voltooid.
https://soundcloud.com/user-168242921/kleine-ecke
