Dikke tranen gleden over zijn wangen naar beneden en vielen op het gortdroge kunstgras. “Mijn knie! Mijn knie!”
Het was sympathiek van Bas van Hunenstijn om zijn verontruste medespelers en de toegesnelde verzorgster te wijzen op het euvel aan zijn bewegingsgewricht, maar het was volkomen overbodig. Je hoefde niet te zijn afgestudeerd aan de faculteit Medische Wetenschappen om de juiste diagnose te kunnen stellen.
Ontredderd lag de verdediger op het kunstgrasveld. Hij rolde met zijn bovenlichaam van links naar rechts terwijl zijn rechterbeen op de plek bleef liggen waar het lag. In een hoek waar een winkelhaak jaloers op zou zijn.
Later in het ziekenhuis lieten de doctoren de jonge verdediger even in de waan dat het wel mee viel, verblind dat ze waren door de liters vocht in de knie van de onfortuinlijke 20-jarige. Toen Van Hunenstijn dezelfde middag nog terugkeerde van het medisch centrum dronk hij snel twee biertjes. Eén om zijn ontrust te beteugelen. De ander om de eerste mee weg te spoelen.
Natuurlijk kon een kater niet uitblijven. Een nieuwe diagnose volgde waarin werd vastgesteld dat zijn voorste kruisband veel overeenkomsten bleek te vertonen met Syrië: het was in stukken gescheurd en het lag volledig in puin.
Veel erger kan een voetballer niet getroffen worden. Nu valt het niet uit te sluiten dat de handige timmerman Van Hunenstijn zelf nog wat in elkaar fabriceert maar negen maanden is de minimale revalidatieperiode waar medische specialisten van uitgaan.
Opereren is een ding, fit worden is heel wat anders. Kevin Strootman scheurde in maart 2014 zijn voorste kruisband en is nog steeds niet hersteld. Gelukkig is Van Hunenstijn harder en gedisciplineerder dan zijn collega van AS Roma. Dat is maar goed ook, want nadat hij in december / januari geopereerd is staat hem een lange periode van rust, fysiotherapie en krachttraining te wachten. Kortom, hij kan wel wat steun gebruiken.
Aankomende zaterdag speelt de hoofdmacht op het eigen sportpark tegen Vierhouten en dit is een uitgelezen mogelijkheid om Van Hunenstijn een hart onder de riem te steken. Niet door te klappen. Klappen is laf, dat past niet bij de spijkerharde verdediger. Een beter alternatief is om in de 20e minuut van de wedstrijd (de leeftijd van Van Hunenstijn) met uw voet op de grond te stampen. Zo hard dat het indringende geluid de positieve boodschap over brengt. Rauw, hard en recht door zee.
Net als Bas van Hunenstijn.
