Voor Sportclub Teuge en Stroe stond er veel op het spel. De thuis spelende Teugenaren maakten nog een goede kans op de 4e plek die waarschijnlijk recht geeft op nacompetitie terwijl de Veluwe-naren ieder punt konden gebruiken in hun felle strijd tegen degradatie.
Desondanks was het begin van de wedstrijd van een treurig niveau. De opvattingen van beide ploegen vertoonde veel overeenkomsten met die van de politieke partijen PvdA en VVD in relatie tot e gênante bed-bad-brood-discussie. Geen van beide kampen leek zich over te willen geven aan hartenlust, er werden wat algemeenheden uitgewisseld en heel soms schoot er iemand uit z’n slof. Voor de bühne vooral, dat wel. Dit alles resulteerde in saai en zinloos compromissenvoetbal.
Pas kort voor het reces werd er in Teuge voor het eerst die middag een hard standpunt ingenomen. Zoals Tweede Kamervoorzitter Anouchka van Miltenburg deed met haar kruistocht tegen een verbouwereerd Kamerlid, zo beoordeelde de doorgaans solide achterhoede van Sportclub Teuge een belangrijke sportieve situatie volledig verkeerd. Met een scherpe boog werd de bal na een hoekschop voor het doel gebracht tot bij een speler van Stroe. Die stond óp de doellijn volledig vrij en dus tekende hij simpel voor de openingstreffer. Net als bij Van Miltenburg zou het ook in Teuge niet bij dit ene slippertje blijven.
Sterker nog, hoe langer de wedstrijd duurde hoe dramatischer de prestatie van de Teugenaren zich ontwikkelde. Aangezien het zelf geen enkele aanspraak maakte op een doelpunt, kon een tweede domper niet lang uitblijven. Op de rand van het strafschopgebied ontving een behendige buitenspeler van Stroe de bal. Met een snelle voetbeweging zette hij Jeroen van den Hoek op het verkeerde been om daarna hard en doeltreffend uit te halen.
Wie dacht dat het niet erger kon voor de groen-hemden had het mis want men ging vrolijk verder met het Bert en Ernie-voetbal dat hen tot dan toe zo in de problemen had gebracht. Na onnozel balverlies op het middenveld liep de lange spits van Stroe kinderlijk eenvoudig door het hart van de Teugse-defensie. Daarna nam hij met enkele kordate schijnbewegingen de kansloze doelman Joost Veldwijk in de maling. 0-3.
Tja. In de voorlaatste wedstrijd die er op het legendarische natuurgrasveld van De Dulmer werd gespeeld keken de Teugenaren tegen een bijna onmogelijke achterstand aan. Misschien was het deze pijnlijke constatering of misschien was het de entree van Bas Wielart die de ploeg inspireerde om toch nog te proberen iets van de wedstrijd te maken.
Lange tijd leek het slappe spel van Sportclub Teuge op een glas frisdrank waar alle prik uit verdwenen was, echter een verdwaalde vrijetrap van Van den Hoek (1-3) fungeerde als het suikerklontje dat het niveau deed opborrelen. Het effect was verbluffend, want in de tien minuten daarna was het voetbal van de thuisploeg plotseling zo fris en uitnodigend als een afgewassen glas cassis.
Want met één doelpunt was de dorst van de thuisploeg allerminst gelest. Zo bleek enkele minuten later toen een buitengewoon intelligente aanval resulteerde in het aansluitingsdoelpunt. Een verdediger met een groen shirt was verantwoordelijk voor de strakke inspeelpass, de opeenvolgende door-coaching en tot slot het klinische afmaken. 2-3.
Het publiek begon zich te roeren. Kon het dan toch nog? Ook de nagenoeg uitgetelde Teugse-selectie zag plotseling weer perspectief. Zo stond Van den Hoek met zijn schoenen op de kalk lijn van de middencirkel voorovergebogen en klaar om de aftrappende prooi aan te vallen. Vlak voordat zij de bal in beweging zette, bulkte de ervaren centrum verdediger: “Het gaat hier nog een héele rare wedstrijd worden!!”
Of het door de griep kwam waardoor hij werd geteisterd of anderzijds, feitelijk zat hij volkomen fout. Immers, met vijf doelpunten was het al een hele rare wedstrijd. Bovendien was Frank van Lohuijzen, de buitengewoon charismatische linksback, verantwoordelijk voor de tweede treffer van de Teugenaren. En dan moet het al wel een hele rare wedstrijd zijn.
Die nog raarder werd, dat dan weer wel. Met een fijn staaltje techniek bracht Wielart in de as van het veld de bal onder zijn allesoverheersende controle. Zijn spitsvondige breedtepass werd opgevangen door Berend Pas die een puntgave voorzet produceerde en daarmee zijn kompaan Martijn Griemink bereikte. Het kusje dat hij met zijn rechtervoet plaatste op de bal was voldoende om iedereen die Sportclub Teuge lief had, in een staat van organistische euforie te brengen, 3-3.
Maar helaas is dat meestal van korte duur.
In de as van het veld demarreerde de baard-dragende en beste middenvelder van Stroe met de bal aan zijn voet. Via een fenomenale voorzet bereikte hij de lange dunne spits en na een knappe snoekduik zette hij zijn hoofd tegen de bal.
Elf Teugenaren vielen achterover toen deze in de hoek van het doel verdween en tot stilstand kwam tegen het nylon net. (3-4).
Het sprookjesboek dat verteld over een elftal dat terugkwam van een onoverkomelijke achterstand en alsnog won, werd hard dicht geslagen.
