“Hij is bang voor je Ronnie. Super mega bang!” Ron Wijngaards beantwoorde de vaststelling van het publiek met een korte knik van zijn hoofd. Zijn studentikoze directe tegenstander stond met de rug naar hem toe, draaide zijn hoofd en keek recht in het gezicht van de Teugenaar. Dat had hij beter niet kunnen doen.
De weerzinwekkende grijns, brede neusvleugels, priemende ogen en naar achter gekamde glanzende haren van Wijngaards deden hem achteruit deinzen. Een half uur later werd hij gewisseld. Met de blik gericht op het gras stapte hij voorbij Wijngaards over de zijlijn en in de dug-out. Daar gooide hij gedesillusioneerd een trainingsjack over zijn hoofd.
Een exemplarisch beeld dat perfect de verhoudingen in het veld weerspiegelde. Terwijl EFC bij winst een promotietitel kon bijschreven waren het juist de Teugenaren die speelden met een winnaarsmentaliteit. Vanaf het eerste fluitsignaal acteerden de mannen van hoofdtrainer Marcel Vink met veel zelfvertrouwen. Dat was vooraf bepaald geen vanzelfsprekendheid. Vink moet zich bij het formeren van zijn opstelling een spoorwegbeambte hebben gewaand, zo veel wissels moest hij doorvoeren ten opzichte van het team dat een week eerder in actie was gekomen.
Dit resulteerde in een opvallende rol voor Wijngaards. Oorspronkelijk is de rappe autoverkoper opgeleid als vleugelspits, echter vanwege de afwezigheid van Bas van Hunenstijn was er voor hem een rol als rechtsback weggelegd. Het vertrouwen dat de hoofdtrainer in hem had uitgesproken beschaamde hij allerminst. Wijngaards speelde een nagenoeg perfecte wedstrijd.
Pas een week eerder had hij in het Circustheater in Scheveningen de musical Billy Elliot bezocht, een verhaal dat vertelt over een straatjongen uit Liverpool die een carrière als danser prevaleert boven die van bokser, handelaar of crimineel. Het valt niet uit sluiten dat Wijngaards, die zelf is opgegroeid in het harde milieu van de veehandel, geïnspireerd is geraakt door de verhaaltelling over de Engelse dansmaniak. Wat zijn directe tegenstanders ook probeerden, de lichtvoetige Wijngaards danste om hen een en plukte keer op keer de bal van hun voeten. Zijn verdedigende spel was sierlijk zoals de Weense-wals, passievol als de salsa en recht door zee als de hakkuh dansstijl.
Mede door de ijzersterke verdediging verliep de wedstrijd voor Sportclub Teuge volledig volgens plan. Ook het onbegrijpelijk zwakke verweer van de thuisploeg speelde de Teugenaren in de kaart. Terwijl zij actief op jacht gingen naar een doelpunt, presenteerde het team uit Ermelo zich voor het eigen publiek zoals de minister van financiële zaken tijdens de ABN Amro crisis: als een muurbloempje. Initiatief loos en teruggetrokken keek men wat Sportclub Teuge bedacht, zonder daadkrachtig in te grijpen. En net als binnen de burelen van de bank resulteerde dit gedrag binnen de EFC-gelederen in een totale chaos.
Vanuit het hart van de defensie van Sportclub Teuge stoomde Pieter Bart Bos, kort nadat hij een kop hete thee in een keer in zijn keel had gedeponeerd, op met de bal aan zijn voet. Maarliefst vier tegenstanders trachtte hem de weg naar voren te versperren, maar zoals een bal terugkaatst van een bakstenen muur, zo vlogen de fragiele Ermelose-spelers door de lucht nadat zij in aanraking waren gekomen met het keiharde lichaam van Bos. Vanaf het middenveld verstuurde hij een intelligente pass naar Jordy Kamphorst die een nog intelligentere pass op Ruben Wientjes in huis had. Op zijn beurt legde hij de bal breed op spits Joey de Croon die de trekker overhaalde.
Het doelpunt was een prachtige beloning voor de kort geknipte blonde spits want hij was continu een plaag voor de verdedigers van EFC. Rennen, tackelen, koppen, schieten; De Croon deed het allemaal. Halverwege de tweede helft was hij de auteur van een van de mooiste hoofdstukken uit de wedstrijd, toen hij besloot om een hoge voorzet in een keer op het doel te vuren. De bal knalde van zijn met modder besmeurde voetbalschoen en daarna via de onderkant van de lat weer terug het veld in.
Niet veel later gooide Sportclub Teuge alsnog het duel slot, één die niet meer te kraken viel. Zoals een Russisch oorlogsschip dat voorbij de Nederlandse radardetectie glipt, wurmde Berend Pas zich aan de linkerkant van het veld langs twee verbouwereerde verdedigers. Zijn voorzet op Wientjes die daarop volgde was perfect. Toen de bal voor zijn linkervoet kwam bedacht de veel scorende voorhoedespeler zich geen moment. Pardoes belandde de bal achter de verbouwereerde en overigens zeer matige doelman uit Ermelo.
Gefrustreerd door de achterstand in combinatie met het gevoel van machteloosheid, immers de kans dat EFC een doelpunt zou gaan maken was net zo groot als een succesvolle introductie van democratie in Noord-Korea, verzande de spelers, begeleiding en zelfs het bestuur van de thuisploeg in een oeverloze klaagzang. De ene aantijging aan het adres van de spelers van Sportclub Teuge was nog merkwaardiger dan de andere. Van de vele onterechte was juist het commentaar dat de voetballers uit Teuge veel kilo’s in de strijd gooiden de enige juiste. Immers, na negentig minuten sloeg de weegschaal met een daverende klap door in het voordeel van de bezoekers.
Na het laatste fluitsignaal verliet een lang groen lint het speelveld.
Met Wijngaards voorop, dansten de spelers van Sportclub Teuge de polonaise.
