Zoals Nederland door het IJsland zakte zo blameerde Sportclub Teuge zich tegen hekkensluiter EZC. Net als ’s lands beste voetballers gingen de collega’s uit Teuge aan de meest pure vorm van masochisme ten onder. 1-3
Niet het verliezen an sich, maar vooral de manier waarop was ontluisterend. Het leek alsof de ploeg tijdens de wedstrijd er alles aan deed om het zichzelf zo moeilijk mogelijk te maken. Ogenschijnlijk simpele ballen werden over de zijlijn, naast een medespeler of pardoes over de achterlijn gespeeld. Bovendien kregen de vijandelijke spitsen alle ruimte om doelpunten te maken terwijl men zelf maar tot barweinig aanvallende kwaliteit in staat bleek.
Wat mankeerde Sportclub Teuge afgelopen zaterdag in vredesnaam?
Dat was de vraag die op ieders lippen lag tijdens – en vooral na – de verloren wedstrijd tegen EZC. De Teugenaren waren bij vlagen gekleineerd door de tegenstander – de nummer laatst van de competitie – en de gelatenheid waarmee men dat liet gebeuren deed vermoeden dat de spelers een collectieve vorm van masochisme had gepraktiseerd. Dat ze hadden genoten van de onderwerping aan hun kwelgeest. Genoten van de vernedering. Opdat met leeft.
De eerste aanwijzingen voor deze diagnose kwamen in de beginfase van de wedstrijd naar de oppervlakte drijven. Het duurde vijf minuten of de eerste doelkans was een feit. Een spits sneed door de verdediging zoals Mozes door de Rode Zee. Het pad was voor hem uitgelegd en hij kreeg alle ruimte om uit te halen. Tot ieders stomme verbazing caramboleerde de bal via de ene paal op de andere paal en toen weer terug het veld in, waar de spits nog een keer de trekker overhaalde maar zijn inzet geblokt zag door een toevallige Teuge passant. De ontsnapping van Mozes aan de Egyptenaren was spectaculair maar viel in het niet bij dit moment.
Zo zouden er in de eerste helft meer van dit soort momenten volgen want Sportclub Teuge liet haar sparringpartner wel heel gemakkelijk over zich heen komen. Als een wanhopige prostituee zette het de deur wagenwijd open en keeper Joost Veldwijk moest enkele keren heldhaftig optreden. Bovendien was er van ‘hard to get’ nauwelijks sprake want de bezoekers werden zelf nauwelijks gevaarlijk. Een enkele keer, en dat was vooral te danken dan de fanatieke inborst van spits Ron Wijngaards. Hij spurtte met regelmaat voorbij zijn directe tegenstander en zette goed voor, maar moest even zo vaak met lede ogen toezien hoe zijn collega-spitsen merkwaardig genoeg voorbij het doel én de bal sprintte en zichzelf dus neutraliseerde.
Tijdens de rust stond er in het knusse clubgebouw van EZC een lange rij supporters van Sportclub Teuge te wachten voor de telefoon. Navraag leerde dat men in paniek was geraakt omdat zij, naarmate de eerste helft vorderde, werden geconfronteerd met hevige pijn aan de ogen. Mogelijk verklaarde dit de verlate opkomst van het publiek na de pauze. Waar men hoopte op een opstanding van de ploeg kwam men bedrogen uit. Sportclub Teuge bleef een bereidwillig slachtoffer en ging vrolijk verder met het plezieren van de tegenstander. Het spel was ronduit slordig en het duurde niet lang voordat het de deksel keihard op de neus kreeg. Een doorgekopte bal belandde pardoes bij de spits die vrij kon doorlopen en scoren.
Nu Sportclub Teuge daadwerkelijk achterstond vochten de mannen eindelijk terug en men verwijderde de handboeien waarmee men al de hele wedstrijd zat vastgeketend. Vreemd genoeg luidde de achterstand de beste fase van de bezoekers in. Niet dat er veel kansen werden gecreëerd maar er was zowaar enige druk op het doel van de opponent. Enkele gevaarlijke doelpogingen gingen vooraf aan de gelijkmaker; een voorzet van Frank van Lohuijzen werd juist beoordeeld door Wijngaards. Hij nam de bal aan met zijn buik en tikte het met de punt van zijn schoen binnen. Het was de doelpuntenmaker zelf die de bal uit het net haalde en naar de middenstop sprintte. Zijn boodschap was duidelijk.
En werd begrepen! In het kwartier na de gelijkmaker drongen de bezoekers aan, zoals het al veel eerder had moeten doen. De achterhoede had alles onder controle terwijl de entree van spits Joey de Croon voor het nodige gevaar zorgde. Met nog tien minuten te spelen besloot Sportclub Teuge tot een gewaagde gok en nam het meer risico door vol op de aanval te spelen. Helaas bleek deze tactiek dit keer niet de beste verdediging. In tegendeel. Plotseling kantelde het wedstrijdbeeld als een blad aan de boom. Uit het niets incasseerde Sportclub Teuge een onnodige tegengoal en liet het zich dus weer vloeren. Opnieuw kreeg het de handboeien om en werd men vastgeketend op eigen helft.
De sparringpartner uit Epe kreeg in de laatste paar minuten de ene na de andere mogelijkheid om het spel in haar voordeel te beslissen. Vooral omdat er van enige organisatie aan Teugse-zijde geen sprake meer was. EZC krioelde over Sportclub Teuge heen en betaste het op de meest intieme plekken, namelijk in en rondom het strafschopgebied. In de waanzinnige wil te ontsnappen aan de dodelijke wurggreep waarin het zich bevond spartelde het team uit Teuge nog wel tegen maar verstikt door paniek en krankzinnigheid kronkelde het over het veld als een door hypoxyfilie geobsedeerde maniak over een vuil matras. Door een derde goal van EZC sloot de plasticzak definitief en werd Sportclub Teuge de adem afgesneden.
Toen werd het donker.
