Competitie
Mannen Zaterdag standaard, 1, 4e klasse E
Datum
6 april 2013 14:30
Scheidsrechter
Schippers, W.
Accommodatie
Onbekend
Het ruim van de bus was volgepakt met feestelijk geschut; kratten bier, emmers vol met bloemen en schalen vol met broodjes, harde worst en kaas. Het hoofdkwartier van Sportclub Teuge, De Dulmer, was gedurende de ochtend al bezet geweest door bevelhebber Jeroen Bakkenes die zijn manschappen op een niet te misverstane wijze had geïnstrueerd op welke wijze het kampioensfeest ingevulde diende te worden. De muziek was geregeld. Slingers, vlaggen en ballonnen sierden wandenen plafonds. En achter de bar prijkten stapels glazen, nat van tapcondens en klaar om van hand tot hand te gaan. Sportclub Teuge was er klaar voor.
Al wat men nodig had was een overwinning.
U vraagt, wij leveren. Dat moeten de manschappen van Marcel Vink gedacht hebben toen men om kwart over twaalf de bus in stapten om af te reizen naar Haarlo. Sportclub Teuge grossierde dit seizoen al in driepunters. Bovendien eindigde de eerste editie van de tweeluik in een eclatante 8-2 overwinning voor Sportclub Teuge. Wederom een winstpartij, dit maal de alles beslissende, leek dan ook geen onredelijk verlangen van de supporters die samen met de selectie vertrok naar Haarlo.
Een rommelige boerderij, staand aan de rand van de weg vlak voor een scherpe bocht naar rechts, bleek het eerste huis van Haarlo te zijn. De bus passeerde het erf en de Teugenaren die op dat moment uit het raam keken werden ongetwijfeld overvallen door een onrustig gevoel. Aan de rand van het rood zanderige erf stond een oude boer. Klein van stuk maar pezig en met een harde uitstraling op zijn gezicht, getekend door wind en regen. Naast hem lag een grote stapel houtblokken. Aan zijn andere zijde stond een hakblok. Een guillotine. Een stuk boomstam werd door een grote hand op de ijskoude ijzeren bank neergelegd. Op het moment dat de bus langs kwam rijden rees de spitsige kin van de boer de hoogte in. Een korte krachtige ruk aan de hendel maakte dat de valbijl naar beneden stortte. Op het moment dat het hout werd versplinterd verscheen er een duivelse grijns op het gezicht van de boer. Dit, in combinatie de koppensneller deed zijn werk. Eén gedachte vulde de bus. Het zal toch niet….
Fout gaan? Daar leek het in de verste verte niet op. Marcel Vink had vermoedelijk het
angstaanjagende tafereel wat zich afspeelde op het erf van de boer toepasselijk genoeg ‘over het hoofd gezien’. Eenmaal aangekomen in de kleedkamer bleek hij niet van slag en stak hij een bevlogen toespraak af waarmee hij zijn manschappen prepareerde voor de komende negentig minuten welke zijn team het kampioenschap zou moeten opleveren.
Dit had zijn effect want Sportclub Teuge begon prima aan de wedstrijd en hield gedurende de eerste helft lange tijd een hoog niveau vast. Het voetbal was verzorgd, doortastend en gevaarlijk. Laurens Pas, de spits die de afgelopen weken met scherp had geschoten, kreeg in de begin fase twee goede kansen die hij niet wist te verzilveren. Kort daarop vuurde middenvelder Jorn van Strien een bijzonder slimme bal af op het doel van Haarlo. Het projectiel schampte de onderkant van de lat, stuitte op de doellijn en vervolgens weer uit de doelmond. Weer mis. Supporters met een zwakke maag trachtte het weeïg gevoel weg te masseren. Doemdenkers zagen het onheil naderen. Die boer….
Wederom Pas, vervolgens Erik Prins en Berend Pas schoten respectievelijk voorlangs en over. Drie kansen verder en nog steeds geen voorsprong voor Sportclub Teuge. In de problemen kwam men niet, zij het dat het maar niet lukte om een doelpunt te maken. Dit was al merkwaardig genoeg omdat de ploeg tot dan toe al negenenzestig keer raak had geschoten in de competitie. Maar alles was anders in Haarlo. Kansen werden gemist en de meest ingewikkelde scrimmages voor het doel van Haarlo pakten nadelig uit voor Sportclub Teuge. De gelijke ruststand was een absurde afspiegeling van de krachtsverhoudingen op het veld, maar niettemin een afspiegeling.
“Scheidsrechter! Die man is aan het volleyballen? Dat is ongeoorloofd spel. Dat kan toch niet!” Frank van Lohuijzen, linksback van Sportclub Teuge, trok vijf minuten na rust de plukken haar uit zijn hoofd na de zoveelste merkwaardige redding van de stevige keeper van de thuisploeg. Vijf minuten later was de verdediger nagenoeg kaal.
Want bind Pieter Bart Bos een blinddoek om en zet hem achter een bal op elf meter van een door een keeper verdedigd doel en hij schiet binnen. Op het moment dat de scheidsrechter floot voor een strafschop in het voordeel van de gedoodverfde kampioen ontplofte supporters, spelers en de technische staf van vreugde. Nu kon het kampioensfeest toch nog gevierd worden. Bevelhebber Bakkenes, die aan alle vier de zijden van het voetbalveld een looppad had aangelegd, had zijn telefoon aan zijn oor gedrukt om het hoofdkwartier zijn bevelen door te geven.
Bos vuurde.
In de minuut daarna gebeurde er van ongelofelijk veel, maar niet datgene waar zo op werd gehoopt; namelijk het vieren van een doelpunt. Het schot van Bos werd verassend goed gepakt door de doelman. Erik Prins, spits van Sportclub Teuge, ontving de bal in de rebound, wipte deze op en poeierde. De bal vloog voorbij de doeman die na zijn redding snel was op geklauterd en merkwaardig genoeg hard voorbij de eerste paal was gerend, bijna het strafschop gebied uit. Het knappe schot van Prins raakte echter de paal en degradeerde zo zelfs de meest positief gestemde Sportclub Teuge sympathisanten tot zwaarmoedige depressievelingen. Zo zat Bakkenes op zijn knieën in het dorre gras. Zijn handen klauwde naar zijn eigen gezicht alsof hij het visioen van de vallende met bloed besmeurde bijl die afsuisde op de vooraf zo sterke geachte nek van Sportclub Teuge van zijn netvlies wou af scheuren.
De Duivel moet tevreden hebben toegekeken, zoveel onrecht vond er plaats in Haarlo. Nadat de elfmetertrap van Bos doel had gemist en vervolgens de paal werd geraakt door Prins lag de keeper van de thuisploeg nog enkele malen in de weg en vlogen voorzetten rakelings langs en over het doel. Bovendien moest de goed spelende Van Strien het veld verlaten vanwege een gigantische spierscheuring (aldus Van Strien). Dat de Duivel zijn werk goed had uitgevoerd bleek tijdens het einde van de wedstrijd. De ervaren linksback Van Lohuijzen leek wel behekst, want hij na een matige fase van zijn kant rende hij prompt keihard tegen een tegenstander aan, al was hij een crash dummy
die een pittige test onderging.
“Wow…Yeah..Come-on! WHOE!” , klonk het uit de mond van de ingevallen Ruben Wientjes. De spits kapte en danste met de bal aan zijn voet vier verdedigers van Haarlo horendol. Hij bleek te heet om aan te raken want een harde duw van één van de verdedigers bleek de enige manier om Wientjes te stoppen. De wedstrijd was aanbeland in de blessuretijd en de doodstrijd van Sportclub Teuge was bijna op zijn eind. Een laatste vrije trap aan de linkerkant van het veld voorzag de lijstaanvoerder van de laatste restjes zuurstof.
De trap van Hendriks was hard. De bal won aan hoogte en snelheid. Aan nog meer hoogte en snelheid. Aan te veel hoogte en aan te veel snelheid.
Zo leek het.
De keeper die tot dan toe feilloos in zijn optreden was geweest taxeerde de bal niet juist en dook er onder door. Vlak voor dat de bal roemloos over de achterlijn zou zeilen, besloot verdediger Bos tot een ultieme poging. Zijn sprong was krachtig. Ook Bos won aan snelheid. Aan hoogte. Niet te veel. Maar precies goed. Hoog in de hemel maakten Pieter Bart Bos en de bal contact. Heel kort. Maar innig. Bos streelde de bal. En de bal liet het toe. Na hun eerdere onenigheid bleek het een prachtige verzoening.
Sportpark Haarlo werd bijna weggevaagd door een orkaan van geluid toen de bal de doellijn passeerde en Bos zijn twee armen de lucht in had gestoken. Achter de reclameborden langs het veld vielen mensen elkaar om de nek van geluk. Op de groene grasmat lag een grote kluit spelers. Het was niet moeilijk raden wie er onderop lag.
Dat zorgde voor kippenvel.
Sportclub Teuge speelde vorig jaar zijn beste wedstrijd van het seizoen helemaal aan het einde van de competitie. Het won, maar degradeerde toch. Ondanks de degradatie waren de Teugenaren destijds vooral trots. Trots omdat het de wedstrijd gewonnen had waarin de ploeg had gestreden voor Bos, die in de dagen daarvoor op tragische wijze zijn vader had verloren.
Dat juist Bos in Haarlo de Engel moest zijn die de Duivel verjaagde was ontroerend.
Evenals zijn prachtige commentaar na de wedstrijd. Kort. Krachtig. Een zin.
“Mijn voeten gingen uit zichzelf naar de plek waar de bal kwam…ik..kweet nie….’
Als je geregistreerd bent, is je naam vastgelegd en weet iedereen zeker dat jij het bericht ècht geplaatst hebt. Tevens kun je gebruik maken van de volgende onderdelen:
- Doorgeven van afwezigheid bij trainingen en wedstrijden.
- Het inzien van de opstelling van je team.
- Ontvang persoonlijke notificaties per mail of binnen de app.
Succesvol Uitgelogd!
Reageren
