Het was hét gesprek in de kantine van Sportclub Teuge na afloop van de wedstrijd tegen EFC (3-1). Een groot aantal toeschouwers had zojuist een prachtige expositie voorgeschoteld gekregen en men raakte er maar niet over uitgepraat. Voor slechts de kleine prijs van € 2,50 hadden ze een grootmeester aan het werk gezien. Hoogwaardige kunst, gecreëerd door Jeroen van den Hoek.
Al was er van enig spektakel in het begin van de wedstrijd die Sportclub Teuge thuis speelde tegen EFC (3-1) nog geen sprake. Dat was ook niet zo gek want op de top van kunnen presteren in de zinderende hitte die Teuge teisterde was geen sinecure. Veel niveau verschil was er niet tussen beide ploegen maar het waren de bezoekers uit Ermelo die elkaar gemakkelijker wisten te vinden. Zij leken het beste om te kunnen gaan met de deken van hitte die over het veld heen lag.
Niet veel later regende het niet alleen veel waterdruppels maar ook veel mogelijkheden voor Sportclub Teuge. De wedstrijd was volledig gekanteld. Met vlot combinatievoetbal scheurde de aanvallers met grote regelmaat door de vijandelijke verdediging maar voorzetten vanaf de zijkant bleken keer op keer niet secuur genoeg waardoor een doelpunt uitbleef. Bovendien zat het de mannen van hoofdtrainer Marcel Vink niet mee toen Frank van Lohuijzen aan de linkerkant van het veld opstormde met de bal aan zijn voet in de richting van de achterlijn. Doorgaans resulteert dit in een flinke botsing met de reclameborden, echter dit keer besloot de dertigplusser tot een vroegtijdige voorzet. Warempel vloog de bal over de doelman heen in de richting van de verre hoek. Zijn luide kreet bleek voorbarig. De deklat voorkwam dat de linksback de polonaise kon gaan lopen.
De thee die geserveerd werd in houten bakken, vond gretig aftrek bij de spelers toen zij doorweekt door de enorme hoosbui als verzopen katten in de kleedkamer zaten. Het spel van de thuisploeg was dan wel hartverwarmend geweest, de regen had de spelers tot op het bot toe verkleumd en de warme thee werd dan ook niet oraal ingebracht maar over de rillerige lichamen heen gegoten. Dit bleek een succesvol recept want na de pauze was het alleen maar Sportclub Teuge dat de digitale klok sloeg met Jeroen van den Hoek in een absolute hoofdrol.
Door de tijd heen heeft Nederland diverse Hollandse meesters voortgebracht. Johannes Vermeer was beroemd vanwege het ‘Hollandse licht’, de polderlucht die hij bijzonder realistisch op doek tevoorschijn kon toveren. Het was Rembrandt van Rijn die met enkele penceelstreken donkere schaduwen tot leven kon laten komen en het was Frans Hals die het ene na het andere beroemde schuttersstuk opleverde.
Jeroen van den Hoek, verdediger van Sportclub Teuge, heeft zich ook gespecialiseerd in schutterstukken en toen zijn team na een uur spelen een vrijetrap mocht nemen op twintig meter van het doel van EFC, betrad de blonde linkspoot zijn atelier. Hij legde de bal neer, keek op waar de muur stond en gaf toen de bal een heel klein zetje met zijn hand, zodat het iets naar links rolde: in de details schuilt het vakmanschap. Van den Hoek tilde zijn linker arm iets op waarna hij zijn lichaam in beweging zette. De manier waarop hij zijn linkervoet tegen zijn werkinstrument plaatste was als de meest sierlijke penseelstreek die Franks Hals ooit op het doek heeft gezet. Het resultaat was even verbluffend en perfect. 1-0. Een geniaal schuttersstuk.
Dit was echter niet het einde van de prachtige expositie die Van den Hoek ‘zijn’ publiek, dat ademloos toekeek, voorschotelde. Er volgde een tweede werk. Eén nog mooier, nog exclusiever dan het stuk waar het publiek al door in vervoering was gebracht. Wederom lag de bal op twintig meter van het doel, echter dit keer erg schuin en het leek onmogelijk om de bal op doel te plaatsen. Onmogelijk, voor een huis tuin en keuken kunstenaar. Van den Hoek ziet echter dingen die een normale sterveling niet ziet. Opnieuw plaatste hij zijn linker voet tegen de bal. De curve. De snelheid. Het geluid van het ritselende nylon toen de bal in de bovenhoek verdween….Een meesterwerk. De regenwolken verdwenen. Een waterige zon brak door het wolkendek. Alsof Johannes Vermeer van boven had meegekeken en zijn ‘collega’ Van den Hoek wilde eren.
Sportclub Teuge leidde ruim en het goede spel van de thuisploeg deed vermoeden dat een derde treffer op handen was. Maar toen moest Pieter Bart Bos het veld verlaten. De fanatieke ICT-specialist verrekte na een schitterende dribbel over het hele veld zijn rechter hamstring. Dit was een fikse streep door de rekening van de thuisploeg want ook dit seizoen vertoont de doorgewinterde mannetjesputter weer verdomd veel overeenkomsten met een verkeersdrempel; hij remt elke spits af die ook maar een beetje op toeren lijkt te komen. Door het uitvallen van Bos kreeg de voorhoede van EFC duidelijk meer zelfvertrouwen en prompt resulteerde dit in de verassende aansluitingstreffer.
Dit bleek in de voorgaande jaren regelmatig een mentaal breek punt te zijn. Dit seizoen lijkt echter alles anders bij Sportclub Teuge. In plaats van het noodlot af te wachten verdedigde het team naar voren en probeerde het de Ermeloërs zo veel mogelijk onder druk te zetten. Bovendien kreeg het zelf genoeg kansen om het pleit te beslechten. Met enkele schoten en een gevaarlijke kopbal was invaller Ron Wijngaards dicht bij de derde goal en dus de beslissing. De professionele autoverkoper ontpopte zich als een ware plaag voor de vijandelijke verdediging, mede omdat de spits naarmate de tijd verstreek steeds meer gelijkenissen begon te vertonen met een orkaan: snel, groot en alles op zijn pad vernietigend.
Ondertussen bleek de achterhoede van Sportclub Teuge zonder veel problemen overeind en das was onder andere een grote verdienste van de jonge Bas van Hunenstijn (19). De rechtsback is dit jaar voor het eerst actief in de selectie maar domineerde tegen EFC zijn tegenstander zoals een SM-Domina haar in leer geklede slaaf: hard, fanatiek en zonder mededogen. Lange tijd speelde hij foutloos tot het moment dat hij ongelukkig zijn hand overspeelde. Van Hunenstijn, timmerman van beroep, verwisselde in een vlaag van verstandsverbijstering het speelveld voor de rauwe harde omgeving van de bouwplaats. In zijn ijver een vrije trap te blokken hanteerde Van Hunenstijn de blokschaaf in plaats van een kleine handvijl. Zijn directe tegenstander ging als een gespleten stuk hout naar de grond en verleidde de prima fluitende leidsman tot het uitreiken van een rode kaart.
Hierdoor ontstond er een interessant schouwspel. EFC verstuurde de ene na de andere lange ballen richting het strafschopgebied van Sportclub Teuge terwijl de thuisclub loerde op een allesbeslissende counter. Het loeren werd beloond. De sterk spelende Jordy Kamphorst stuurde Ruben Wientjes (in buitenspel positie) met een prachtige pass de diepte in richting het doel van EFC. Hij legde de bal breed waar Mike Drost gemakkelijk kon binnen tikken.
Staand op eigen helft en zonder iemand in zijn buurt keek de ervaren Van den hoek tevreden naar jonge Drost die zijn armen de lucht in gooide van blijdschap.
Daarna keek Van den Hoek omhoog en glimlachte hij.
De lucht was strak helder blauw.
