Dinsdagavond herstelde Sportclub Teuge zich met een overwinning op Hatto-Heim van de mokerslag die het afgelopen zaterdag had moeten incasseren. Kees Kievit bleek de matchwinner met een treffer die hij vier maanden geleden al had gemaakt tijdens het eerste deel van de wedstrijd. Mogelijk wilde hij alvast op de zaken vooruit lopen want het bleek zijn laatste wapenfeit voor Sportclub Teuge. En wat voor één.
‘Aan mijn lijf geen polonaise!’, was één van de eerste uitspraken van Kievit, nadat hij afgelopen zomer de overschrijvingsformulieren had ondertekend. Daar dachten zijn voormalige ploeggenoten anders over, want dinsdagnacht stonden elf zielsgelukkige Teugenaren voor de deur van het goudhaanje. Nadat de lange én jarige geluksvogel open had gedaan werd hij naar buiten gesleurd en bij de schouders gepakt, waarna een hossende sliert van mensen zich door de woonwijk heen kronkelde als een dronken slang door een oerwoud. Het bleef er nog lang onrustig.
Vier maanden geleden was het ook onrustig, toen op een druilerige decemberdag de wedstrijd na een half uur spelen werd gestaakt door de scheidsrechter. Voetballers en supporters reageerden stomverbaasd op de opmerkelijke beslissing van de leidsman, die vooral in het nadeel was van Sportclub Teuge aangezien dat team de leiding hadden genomen en het duel domineerde.
Op die koude en gure wintermiddag had basisschooldirecteur Kievit lesgegeven in schieten. Kort na het beginsignaal was hij met de bal richting het doel van de tegenstander gedribbeld. Op twintig meter afstand spande hij zijn door crossfit gepierde linkerbeen aan, waarmee hij vervolgens de bal met een ziedende snelheid richting de hoek van het doel verstuurde. Een gebalde vuist in de ijskoude lucht bevestigde het succesvolle schot.
Vier maanden later. Net als Kievit was ook de kou verdwenen. De avondzon scheen. Het winterjassenweer was nergens te bekennen. De omstandigheden waren anders en toch bleef het dezelfde wedstrijd. Een vreemde gewaarwording, te meer omdat Sportclub Teuge vanwege gestopte (Kievit) en geblesseerde spelers (Frank van Lohuijzen, Erik Prins), met een totaal ander elftal het treffen met Hatto-Heim vervolgde. Dat kon niet worden gezegd van de instelling want op een aarzelend begin na, was het wederom de thuisclub die het gewicht van de wedstrijd op zich nam.
Pas in de tweede helft liet Hatto-Heim zich wat meer zien. Dit lag ook in de lijn der verwachtingen aangezien de voetballers uit Hattem bij winst de tweede periodetitel konden bijschrijven. Ze moesten wel. In deze fase van de strijd manifesteerde aan de zijde van Sportclub Teuge ‘yougster’ Frank Hendriks zich zeer nadrukkelijk. Ondanks dat het pas zijn derde optreden in de hoofdmacht was, leek Hendriks, die in het dagelijks leven elektromonteur is, geen last te hebben van hoogspanning. Sterker, de vervanger van Frank van Lohuijzen speelde als linksback een ijzersterke wedstrijd. Mocht de crisis in de bouw effect hebben op de werkgever van Hendriks en hij zodoende zonder werk komen te zitten, dan kan hij zonder problemen solliciteren naar een functie als waakhond. Hij gaf zijn directe tegenstander namelijk geen millimeter ruimte en door zijn felle, geconcentreerde en giftige spel boezemde hij angst in bij zijn opponent.
Net als Hendriks was ook spits Ron Wijngaards verwikkeld in een persoonlijke vendetta. Hij vocht een verbeten duel uit met het ‘geluid’. De indrukwekkende lange sprint die hij aanging in de allerlaatste minuut van de wedstrijd is nu al legendarisch en over de snelheid die hij daarbij ontwikkelde zal nog vele generaties worden nagepraat.
Vanaf de linksbuitenpositie zag Wijngaards de linkerverdediger van Hatto-Heim met de bal aan de voet opstomen richting het doelgebied van Sportclub Teuge. ‘Rocket Ronnie’ onderkende het gevaar, mikte wat kerosine in zijn racket en weg was hij. Niet lang daarna werden de aanwezige mensen op sportcomplex De Dulmer opgeschrikt door twee harde knallen. Met de eerste gaf ‘geluid’ zich officieel gewonnen, het wist zich verslagen door de pijlsnelle zoon van een varkenshouder. Wat de tweede knal betreft; de linksback van de opponent lag met een pijn vertrokken gezicht voorbij de zijlijn. Hij kermde het uit van de pijn en schrik, ontzet door wat hem zojuist was overkomen. Het humeur van de ongelukkige werd er niet beter op toen hij door zijn betraande wimpers heen keek en zag dat de vrije trap, die zijn team had mogen nemen, was uitgedraaid op niets. Bovendien moest hij constateren dat de scheidsrechter een einde had gemaakt aan de wedstrijd die vier maanden had geduurd.
Voordat Sportclub Teuge bij het zoet van de overwinning kon komen, moest men door het slijk. Weken lang werd het team van Marcel Vink gekweld door blessures, schorsingen en nederlagen. Dit verklaarde de enorme vreugde-uitbarsting nadat het laatste fluitsignaal had geklonken. Spelers vielen elkaar in de armen, gelukkig als ze waren met de drie punten, maar vooral met de wetenschap dat het perspectief op klassebehoud na de overwinning flink was verbeterd. De laatste strohalm was gepromoveerd tot een hele beste baal stro. Met dank aan het meesterlijke doelpunt van Kees Kievit, vier maanden geleden.
