“Maar mensen, overleggen kan toch ook met een kopje thee erbij?”

Gebroederlijk staan twee mannen naast de trotse organisator en naast een tafel waarop drie zilveren bekers staan. Zij aan zij. Gekleed in een sportief jacket, bijpassende shorts en hoog opgetrokken schotse-ruit kousen zijn ze een bezienswaardigheid. De Belgisch en Nederlands kampioen voetgolf loeren van onder een boeren pet de zaal in. Naar het gepeupel wat voor hen zit. Naar de concurrentie. De ogen speuren. Op zoek naar een waardige tegenstander. Niels Jansen gaat staan. Een stilte volgt. The game is on.
 
Niet veel later heeft een enthousiaste groep van ongeveer veertig deelnemers zich verzameld rondom een bordje waarop 1 geschilderd staat. De eerste hole. “U moest ik net hebben”, spreekt Erik Prins tegen de fotograaf terwijl hij hem op de schouder slaat. “Beste man,  wat voor foto wilt u maken. Buitenkantje doen? Of een wreeftrap.  Zo lekker van “BAM!”. Strak over de grasmat. Dat kan ook. “Enthousiast huppelt Erik Prins op en neer. De bal ligt voor hem.  Met zijn spijkerbroek diep in zijn zwarte sokken gestoken is hij klaar om elke opdracht uit te voeren welke de fotograaf hem geeft.  Na een veelbelovende aanloop poeiert de topscoorder van Sportclub Teuge de bal richting de vlag. De fotograaf mikt zijn toestel. Maar knipt niet.  “PLONS!!!.” Een zacht gegrinnik gaat door de groep toeschouwers.  Beteuterd kijkt Prins naar de vijver waar de witte bal tussen eenden en andere watervogels rond dobbert. Hij krabt zich achter op zijn hoofd en druipt dan af richting het water. Op het moment dat Prins met een zes meter lange hengel de bal uit het water probeert te vissen mikt de fotograaf nog een laatste keer zijn toestel.
 
“Klik!”
 
Hij is klaar voor vandaag.
 
Op een nabijgelegen hole loopt Frank van Lohuijzen er verslagen bij. Na twee holes gespeeld staat hij op een teleurstellende maximale score van veertien. Een negatief record. En ook de derde hole lijkt problemen op te leveren gezien het feit dat Van Lohuijzen vijf minuten besluiteloos voor zich uit staat te staren.  Hij lijkt zich te realiseren dat een strakke pass over het water heen de makkelijke oplossing is maar dat dit tegelijkertijd ook weinig zal opleveren. Langs het water ligt een dunne strook groen welke uitkomt vlakbij de vlag. Een gevaarlijke oplossing maar wel één die veel winst kan opleveren. Van Lohuijzen neemt zijn aanloop. Hij heeft zijn besluit genomen.

“Yes!! Precies zoals mijn bedoeling was”, klinkt het triomfantelijk uit de keel van de tot dan toe geplaagde vleugelverdediger. Met de beide armen  de lucht in gestoken rent Van Lohuijzen dol van vreugde zijn perfect geplaatste bal achterna. Tot langs de oever. Tot over de groende strook. Tot op de green……Tot vlak bij de vlag. Tot net voorbij de vlag. Tot aan het aflopende deel van de green…! Tergend langzaam maakt de bal een laatste omwenteling. De zwaartekracht doet de rest. Van Lohuijzen zit met beide knieën op de grond. De armen strekken niet meer naar de hemel maar naar de bal welke zich steeds verder van hem verwijderd.  “Waarom. Wááárooomm!!” Een afschrikwekkende schreeuw klinkt over het terrein. Andere deelnemers kijken op en lijken te worden gegrepen door dezelfde gedachte.’Oh nee! We hebben een gek in ons midden’.
 
“PLONS!!!”
 
Ontredderd slaat Van Lohuijzen de handen voor het door de kou verweerde gezicht.
 
Voetgolf blijkt geen spel voor een simpele linksback.
 
Even verderop. Tumult bij het clubgebouw.

“BELGISCH KAMPIOEN MIJN REET!!! DIE GOZER SPEELT VALS!  HET IS DE BEDOELING DAT DE BAL ACHTER DE VIJVER WORDT GEPLAATST EN NIET ERVOOR!!!!”,  klinkt het keihard.
 
Vanuit de wijd opengesperde mond vliegen druppels speeksel re ruimte in. Nauwelijks in staat zich te beheersen staat Niels Jansen met een vuurrood gezicht de organisator van het evenement toe te schreeuwen. De beste man staat in de hoek met zijn schouders omlaag en hoofd gebogen. “EN WAT GAAN WIJ DAAR AAN DOEN??!!, blaft Jansen terwijl hij zijn voorhoofd tegen het voorhoofd van de man aandrukt. De goedzak weet zich geen raad met deze crisis situatie. Tuurlijk. Iedereen heeft recht op een mening. En onrechtvaardigheden moeten gemeld worden. Maar mensen, mensen.  Kan dat ook op een rustige manier. Gewoon aan tafel. Met een kopje thee erbij. “WAT GAAN WE DAAR AAN DOEN VRAAG IK!!!!” buldert Jansen nog een keer.
“Euuhh…w- w- wat u wilt meneer. “
 
De Belgische Kampioen is de leider in het klassement na de eerste ronde. Vlak voor Niels Jansen. De Belg start de tweede ronde met een bal binnenkant voet. Een rolletje. Jansen staat op een halve meter achter de Belg toe te kijken. Hij grijnst. “ZO. EENS EVEN KIJKEN HOE GOED JE ECHT BENT. DAT IS EEN!”, buldert Jansen terwijl hij met potlood een dikke streep noteert op het score formulier.
 
“……….dus ik zag die boom in precies de goede hoek staan. En voila!“ Omstanders hangen aan de lippen van Joris van den Bosch die zonder blikken of blozen verteld over zijn zojuist merkwaardig gescoorde ‘hole in one’. “Maar als jullie me nu willen excuseren. Ik moet een volgende topprestatie leveren.”  Van den Bosch wurmt zich door de menigte richting de volgende baan. Verblind door zelfvertrouwen weigert de tweeëndertig jarige om om het hekje dat zijn looppad blokkeert heen te lopen. Na een soepele aanloop en stevige afzet vliegt Van den Bosch over de afscheiding heen.  “OH YEAH! Who’s the man!”, jubelt Van den Bosch nadat hij stevig op beide voeten is geland. “WHOEHOE!”. Enkele vrouwelijk toeschouwers aanschouwen het merkwaardige tafereel en laten zich niet onbetuigd.  “WHOEHOE!”,  Klinkt het nog een keer. Met open mond staart Van den Bosch de hoogblonde dames niet begrijpend aan.  

“EN DAT IS VIER!!!”, buldert Jansen in de nek van de Belgisch Kampioen. Ze passeren Joris van den Bosch.  Die staat aan de rand van de baan met zijn handen in de zij. Hij heft zijn handen tot de hemel om ze vervolgens weer in de zij te steken. Hij schud zijn hoofd hard heen en weer. Volg ongeloof kijkt hij naar de enorme scheur in zijn spijkerbroek.  “Hon-derd-en-tach-tig euro!!. En dan dit!.”