Wist u dat Teun Schaafsma de meest toegankelijke en charmante gokbaas was uit de geschiedenis van deze dubieuze miljardenindustrie?
Daarmee vertel ik u wellicht iets nieuws maar ‘Toto-Teun’ was in Teuge een begrip. Als de spelers het sportcomplex betraden was men niet bezig met de naderende tactische voorbespreking maar het zo snel mogelijk opsporen van Teun Schaafsma.
Meestal hoefde je niet lang te zoeken. Over het algemeen stond Teun met zijn scootmobiel op het terras geparkeerd, pal naast de kleedkamer van ‘zijn’ Sportclub Teuge. Als een vorst zetelde hij daar. Met een pen en een frommelig briefje in zijn ene hand en een boterhamzakje met muntgeld in zijn andere, keek hij tevreden naar de enthousiaste voetballers die bij hem op audiëntie kwamen.
Teun passeren zonder te gokken was ondenkbaar. Voor hem was dat iemand mee deed veel belangrijker dan dat er iemand won. De stand? Hoelang nog? Teun maakte het allemaal geen bal uit. Zelf heb ik eens de pot gewonnen door vijf minuten voor het einde van de wedstrijd en met een 0-3 achterstand te gokken op een einduitslag van 0-3. Vond Teun niet erg. En ik ook niet. Vijf minuten later ging ik met tachtig euro richting de bar. Nog bedankt Teun.
Fanatiek was hij ook. In het gokken maar ook in het supporteren van zijn favoriete club en door de jaren heen heeft Teun het woord clubtrouw een totaal andere dimensie geven. Nog niet zo lang geleden reed ik rond het middaguur van Twello richting Teuge. Terwijl ik comfortabel en warm in de auto zat geselde de regen het afvalt. Opeens zag ik tussen de wiegende ruitenwissers door op het fietspad schuin voor mij een zwart karretje rijden. Op volle snelheid, ongeveer 13 km per uur.
Toen ik het passeerde keek ik naar rechts. Voorin in het karretje zag ik een figuur die volledig bedekt was en waarvan enkel het gezicht zichtbaar was. Eerst dacht ik aan een fanatieke godsdienst aanhanger maar toen ik beter keek zag ik het stoere gezicht van Teun Schaafsma. Stoïcijns keek hij naar voren, alsof het slechte weer niet bestond. Zijn blik gericht op de lichtmasten van de Dulmer, die hoog boven de boomtoppen uit staken.
Ogenschijnlijk bestond dat slecht weer ook niet in het leven van Teun. Ja hij heeft de nodige gezondheidsellende voor zijn kiezen gehad maar als je hem daarover sprak reageerde hij altijd met een grap en een lach. Althans dat denk ik want door zijn plat-Haagse tongval en snelle articulatie kon ik er op het lachen na, vaak geen moer van verstaan.
Goh. Teun. Hij is er niet meer. Wat nu?
Als er een hemel is dan is er ongetwijfeld een plek gereserveerd voor Teun en dan dan wordt het er bijzonder gezellig. Ik zie hem al gaan, als hij met zijn scootmobiel de hemelpoort nadert en op de definitieve grens uitstapt, de poortwachter Petrus een vriendschappelijke beuk op zijn kin geeft en dan lachend doorloopt richting God. “Ha God! Hep jèh un 1 pleuro? Maui. Spoâgtclub Teuge? Winst, veâhrlies of gelèk?”
Lieve Teun. We gaan je vreselijk missen. Zonder jou zal geen wedstrijd meer hetzelfde zijn. Maar waar je ook bent; vergeet je pen, papiertje en boterhamzakje niet.
