Kort na de wedstrijd gaf in de kantine van AGOVV het Apeldoorns Dialecten Koor acte de préséance. Op dat moment bestond het koor uit tien mensen. Amper een half uur later uit honderdtwaalf. Dronken van geluk vierden supporters en spelers van Sportclub Teuge de sensationele overwinning op AGOVV (1-4). Tot in de late uurtjes schalde het clublied van de bezoekers over Berg en Bos.
door www.fckwinkslag.nl
In het begin van de wedstrijd zag het er niet naar uit dat de ploeg uit Teuge zou zegevieren. Hooftrainer Marcel Vink had hij zijn manschappen gewaarschuwd voor de snelle en bewegelijke spitsen van de opponent uit Apeldoorn. Met een gloedvol betoog had hij zijn mannen op het hart gedrukt dat zij compact en gedisciplineerd moesten spelen, al was men de Berlijnse muur.
De metafoor was prachtig maar wellicht had de communicatief sterke oefenmeester wat minder ver de geschiedenis in moeten duiken. Het leek alsof zijn spelers niet bekend waren met het Duitse fenomeen, want gedurende het eerste kwartier van de wedstrijd liep de ene na de andere vijand door de verdedigingslinie. Een tegendoelpunt was het logische gevolg. Een onzorgvuldige bal van Jordy Kamphorst werd onderschept door de sterk spelende AGOVV-middenvelder Lars Linthorst: 1-0. Dat het doelpunt werd ingeleid door een Teugenaar was exemplarisch voor het wankele optreden van de ploeg in de beginfase van de strijd.
Merkwaardig genoeg was dit het moment waarop de angstige opererende jongetjes uit Teuge transformeerden in stoere mannen met daadkracht. Zo werd Martijn Griemink in een tijdsbestek van een paar minuten geconfronteerd met drie misdadige bloktackles. Onverschrokken ging de dappere bouwmarktmedewerker de confrontatie aan en als een klopboor door een betonnen muur hamerde hij zich keer op keer een weg door de vijandelijke oppositie. Zijn statement was duidelijk: Sportclub Teuge had zich nog lang niet overgegeven.
Het heldhaftige optreden van Griemink inspireerde zijn medespelers en steeds vaker speelde het spel zich af op de zijde van AGOVV. Via slinkse voorzetten en gevaarlijke schoten waren de Teugenaren dicht bij de gelijkmaker maar pech en onzorgvuldigheid brachten niets anders dan teleurstelling. Juist in een fase waarin de wedstrijd zich in een status quo bevond en iedereen rondom het veld zich opmaakte voor een frisse versnapering in de kantine van sportpark Berg en Bos, sloegen de bezoekers toe.
Met nog een paar seconden te spelen deed Mike Drost datgene wat hij het beste kan: tegenstanders uitspelen en op doel schieten. Zijn poeier in de korte hoek was de matige doelman bijna te machtig. Onhandig pareerde hij het schot waarmee hij de bal op een presenteerblaadje serveerde voor Kamphorst, die zich zo kon revancheren voor zijn eerder gemaakte fout: 1-1.
Wat er zich tijdens de pauze in de kleedkamer van Sportclub Teuge heeft afgespeeld is niet helemaal duidelijk maar dat het een positief effect had op de ploeg is wel zeker. Als een ervaren domina die met een zweep haar slaaf in de hoek slaat, zo dwong een uitermate dominant Sportclub Teuge de thuisploeg naar achteren. De ene zweepslag volgde op de andere en het was wachten op een doelpunt.
Aan de rand van het veld stond Bertus van den Hoek te kijken naar de naar de geselpartij die zich voor hem afspeelde. Bevreesd voor de kou had hij zijn handen diep weggestoken in de zakken van zijn donkergrijze jas. Toen enkele meters bij hem vandaan zijn zoon Jeroen van den Hoek een hoekschop mocht nemen haalde hij zijn grote rechter bouwvakkershand uit de zak om zijn zoon van vernuftig advies te voorzien. "Probeer het maar in één keer jongen. Dat kan makkelijk, ho-ho-ho.”
"....dat kan makkelijk ho-ho-ho" Jeroen van den Hoek grijnsde naar zijn vader die een paar meter verderop stond en met uitgestrekte arm naar het doel wees. Heel kort knikte junior met zijn hoofd, alsof hij wilde zeggen: ‘prima idee! Let op!’ Daarna volgde zijn aanloop. De trap. De kromme vluchtbaan van de bal en de botsing van het leet met de binnenkant van de kruising: 1-2. Medespelers, tegenstanders, zelfs de scheidsrechter stonden van Den Hoek met open mond aan te staren. Hoe?
Terugkijken deed de doelpuntenmaker niet. Dat was ook niet mogelijk, want nadat de bal in het doel was gecaramboleerd had hij zich omgedraaid en was hij op zijn vader afgelopen. Heel rustig. Alsof de situatie doodnormaal was. Terwijl er een kudde dolgelukkige voetballers in hun richting stormden, stonden vader en zoon over de boarding elkaar fanatiek de hand te schudden.
Na het epische doelpunt van de centrale verdediger zat er nog meer muziek in de ploeg. Mike Drost zette vanaf de middenlijn zijn ranke heupen in beweging. Met een perfect uitgevoerde twist alla Elvis Presley ontweek hij twee tegenstanders die verbouwereerd achterbleven. Alsof hij werd voortgestuwd door een flinke baspartij denderde hij door de linies van AGOVV heen. Het schot waarmee hij besloot als sluitstuk van zijn solo was als een hiphopbeat van Dr. Dre: droog, strak, kiezelhard en lomp succesvol: 1-3.
Op het terras voor de kantine staken supports de loftrompet over het fantastische optreden van Sportclub Teuge. Echter, om een werkelijk legendarische overwinning te behalen dient de absolute cultheld van de club op het scorebord te staan. Ruben Wientjes was door coach Marcel Vink in het centrum van de aanval geposteerd en dit bleek een geniale zet. Wientjes was met zijn snelheid een constante plaag voor de logge verdediging van AGOVV. Kort voor het einde van de wedstrijd werd de spits op een magnifieke wijze bediend door Joey De Croon. Met een lepe kopbal bracht hij Wientjes in stelling. De spits bedacht zich geen moment en met een prachtig diagonaal schot schonk hij de overwinning de status van ‘legendarisch’.
Natuurlijk werd de eclatante overwinning door de voetballers en supporters uit Teuge ruimschoots gevierd. In de kantine van de ‘Blauwen’ was het een groene drukte. Middenin de tent stond het ´Apeldoorns Dialecten Koor´ opgesteld. Als hommage aan de thuisclub hadden zij het plan opgevat om het clublied van AGOVV ten gehore te brengen. Dat lukte ook. Een zin. “Makkers, zingt nu al te samen…” Daarna volgde uit tientallen kelen het mooiste dialect dat er die middag werd gezongen. Iets in de trant van:
“Wule stoat veur Teuge, als je dat moar weet.”
