Hoe kom je deze duistere periode in de wereldgeschiedenis door? Die vraag is tegenwoordig relevanter dan ooit. Humor lijkt de enige remedie. Degene die zaterdagmiddag in Biddinghuizen aanwezig waren zullen dit ervaren hebben want na negentig minuten hadden zij hun zorgen weg gelachen. Dank ging uit naar BAS en Sportclub Teuge want zij waren verantwoordelijk voor een bijzonder vermakelijke komedie. In het blijspel ‘kolder in de polder’ zegevierden de bezoekers met 1-2.
Dat er uiteindelijk nog wat te lachen viel was op voorhand geen uitgemaakte zaak. Voor aanvang van de wedstrijd waaiden lelijke lompe grijze wolken van het IJsselmeer tot boven Biddinghuizen. Rondom het sportveld stonden kale naargeestige bomen. Dode bruine bladeren die onderaan iedere stam lagen opgestapeld vochten een kansloos gevecht met de harde en ijskoude wind. Moeder natuur was depressief. Alsof ze kennis had genomen van de trieste gebeurtenissen in Parijs en haar rouwjurk had aangetrokken.
Toch moest er gevoetbald worden en dus had Sportclub Teuge-trainer Marcel Vink zijn manschappen voorbereid op het treffen met BAS. Eerder op de middag had de bevlogen oefenmeester een intrigerende economie cursus verzorgd voor zijn team. Rode draad van zijn schitterende betoog was dat de voorhoede spelers zich moesten gedragen als de belangrijkste klanten van de leveranciers in de achterhoede en op het middenveld en dat de klant koning is en die dus bepaald. Maar hoe kraakhelder de theorieles en de symboliek ook was, vrijwel niemand van Sportclub Teuge slaagde voor de praktijktoets.
Als vroeg in de wedstrijd bleek dat ondanks de vele goede bedoelingen er tussen de klanten en de leveranciers geen goede afstemming was met als gevolg dat de producten wel op transport werden gestuurd maar de klanten niet bereikten. Om van het ‘just in time’ principe maar te zwijgen. Dikwijls werd een pass te vroeg verstuurd door de leverancier terwijl andere keren de klant te laat vertrok. Omdat de tegenpartij uit Biddinghuizen nou ook niet bepaald een economische grootmacht bleek ontvouwde zich een rommelige wedstrijd die niet goed was, maar wel leuk.
Omdat er veel verkeerd ging kregen beide ploegen kansen om als eerste op het grote scorebord te verschijnen. Uiteindelijk was er ook een fout voor nodig om dit te bewerkstelligen. Dat Jeroen van den Hoek een buitgewoon begenadigd voetballer is, is algemeen bekend. Echter, of het de druk van zijn naderende trouwdag is of de hypotheeklast die op zijn prachtige huis rust, de goedlachse verdediger maakt de afgelopen weken zeldzame foutjes en is zo betrokken bij onheil dat zijn ploeg zo nu en dan treft. In Biddinghuizen besloot hij na een half uur spelen tot een curieuze breedtepass welke alleen werd begrepen door de vijandelijke spits die kort daarna een gat in de troosteloze lucht sprong, 1-0. Maar dat Van den Hoek niet voor één gat te vangen is bewees hij vlak voor rust.
De geplaagde routinier mocht vanaf elf mocht aanleggen nadat de rossige verdediger van BAS in het strafschop gebied de bal met zijn hand had aangeraakt. De druk op zijn ranke schouders was enorm aangezien hij een week eerder bij een zelfde tussenstand had gefaald. Van den Hoek toonde uit wat voor hardhout hij gesneden is en geselde de bal in de lege hoek. 1-1. Daarna trapte hij de bal nog een keer hard in het dak van het doel, wat zijn frustratie én opluchting op een prachtige manier verraadde.
Het was een ruststand die recht deed aan de verhoudingen op het veld. Deze veranderden echter drastisch na de pauze toen de voetballers van BAS de Teugenaren volledig ondersteboven speelden. Vooral het optreden van de spelbepalende nummer tien op middenveld was een lust voor het oog. Met zijn flegmatieke houding en vlassige haar leek hij niet alleen op een kunstenaar, hij speelde er ook na. De ene balcontrole was nog mooier dan de ander en tot drie keer toe verscheen hij na een geniale penseelstreek alleen voor doelman Joost Veldwijk, maar twee sublieme reddingen en de lat weerhielden hem van het voltooien van zijn potentiele meesterwerken.
Zeker een handvol kansen waren niet aan de thuisspelende polderbewoners besteed en dit zorgde voor de nodige jolijt onder de supporters van Sportclub Teuge. Al was spelbeeld volledig anders, de overtuiging dat winst onontkoombaar zou zijn omdat Vrouwe Fortuna overduidelijk aan de zijde van Sportclub Teuge was, begon zich steeds meer te manifesteren.
Ondertussen had Van den Hoek zich volledig herpakt, alsof de benutte strafschop een last van zijn schouders had geworpen. Gedurende de tweede helft moet hij zich een kapitein op een schip in nood hebben gewaand want de ene aanvalsgolf na de ander overspoelde de Teugenaren en het was alle hens aan dek. Zoals een goed kapitein beaamt bleef Van den Hoek rustig tijdens de meest precaire situaties. Bovendien had hij een linkervoet van beton meegenomen waarmee hij de bal keer op keer richting de verre horizon verstuurde, zoals een SOS-vuurpijl die vanaf het dek van een zinkend schip de hemel in wordt geschoten. Uiteindelijk bleek één van de vuurpijlen Van den Hoek ook voor Sportclub Teuge redding te brengen.
Diep op de helft van BAS landde de bal die door Van den Hoek vanaf zijn positie in de achterhoede was verstuurd. Als een dolle stier kwam de indrukwekkende en ervaren doelman van BAS zijn doelgebied uit hollen, klaar om de bal die over de verdediging heen dreigde te gaan te onderscheppen, echter had hij buiten zijn teamgenoot gerekend. De vlijtige voorstopper die eerder een strafschop had veroorzaakt had nu het plan opgevat om de bal terug te spelen in de richting van zijn doelman. Daarin slaagde hij uitstekend. De richting was prima. De hoogte echter niet.
Als een beeld op paaseiland stond de doelman aan de grond genageld en staarde hij naar de bal die over hem heen vloog, 1-2. Toen deze in het doel tot stilstand kwam zakte de verdediger en pechvogel van BAS door zijn knieën. In zijn eentje zat hij op het veld en keek hij om zich heen. Hij zag dat iedereen naar hem keek. Verbaasd. Daarna vouwde hij zijn armen om zijn rossige kruin en toen strekte hij ze uit in de richting van de grauwe polderhemel. Je zag hem smeken. ‘Zo veel onrecht. Waarom?.’
De voetballers en supporters uit Teuge daarentegen bulderden het uit, ondanks alle ellende in de wereld en het trieste weer. In Biddinghuizen was Parijs ver weg. Letterlijk en figuurlijk. Nadat de scheidsrechter voor de laatste keer die middag floot ging het alleen nog maar over de aanslag die in de polder had plaats gevonden.
Op de lachspieren.
God en Allah zijn dank.
