Zaterdagmiddag 14.30 uur. Terwijl spelers van ESC en Sportclub Teuge stonden te wachtten tot dat de scheidsrechter zou fluiten voor het beginsignaal, spoot een sproeier nog altijd haar vloeibare inhoud over een hoek van het kunstgrasveld. Het bleek een voorbode want al vroeg in de wedstrijd voelde de bezoekers nattigheid.
Amper tien minuten was de wedstrijd onderweg toen de rechterspits van ESC de bal hard voor het doel bracht waar de enorme spits Wim de Vries het leer met zijn edele delen in het doel struikelde. Een curieus en uiterst lullig tegendoelpunt.
De mannen uit Teuge waren door het vroege tegendoelpunt van de kaart gebracht maar halverwege het eerste bedrijf pakte middenvelder Mike Drost de kaart er bij en zette het team er weer op. Steeds vaker trok de jongeling het spel naar zich toe. Kappen, draaien, dribbelen: Drost heerste op het middenveld zoals de griep tijdens de herfst en speelde zijn directe tegenstander bijkans ziek, zwak en misselijk.
Onder aanvoering van de talentvolle middenvelder werd de thuisclub steeds verder naar achteren gedrukt en het was wachten op de gelijkmaker, vooral ook omdat er van de Elburgse doelman weinig weerstand werd verwacht. Gezien het postuur van de sluitpost bestond er enige twijfel over diens elastische vaardigheden maar kort voor de theepauze logenstrafte de fanatiekeling deze opvatting met een paar fantastische reddingen. Eerst ranselde hij een geplaatst schot van Jordy Kamphorst uit de bovenhoek en kort daarna overmeesterde hij een schitterende kopbal van Joey de Croon met een evenzo schitterende redding.
Aan de andere kant van het veld liet de voorhoede van de thuisploeg zich ook niet onbetuigd, vooral toen een kopbal van De Vries millimeters voorbij de paal schoot en naast het doel in de bosjes verdween. Na de thee was de eerste grote kans ook voor de thuisploeg maar daarna kantelde de wedstrijd volledig. Sportclub Teuge nam het initiatief in handen zoals een domina de zweep en geselde de Elburgers met de ene na de andere aanval, maar veel bevrediging bracht dit niet.
Ondanks het aandringen van de bezoekers zat de wedstrijd op slot en dus besloot Marcel Vink joker Bas Wielart in te brengen. Dat was een logisch besluit want de ervaren goaltjesdief leek de aangewezen persoon om het Elburgse slot open te breken. Binnen enkele minuten bracht dit al het gewenste succes, althans zo leek het.
Qua topsnelheid mag autoverkoper Wielart dan ingeboet hebben, het chassis bleek nog altijd ijzersterk, de motor betrouwbaar en de techniek uitermate vernuftig. Zo bleek twintig minuten voor tijd toen hij met een prachtige draaibeweging twee verdedigers het bos in stuurde en de bal rustig kaatste op de blonde technicus Jorn van Strien. Diens fenomenale steekpass bereikte Kamphorst die de bal soepel in de verre hoek plaatste. Met zijn fijne penseelstreek werd het prachtige schilderij voltooid.
Onder luid gejuich gooiden de spelers uit Teuge de armen in de lucht, overtuigd dat men een nieuw meesterwerk in het eigen museum kon bijhangen, ware het niet dat de grensrechter zich ontpopte als een absoute cultuurbarbaar. Hij stak zijn vlag in de en lucht vernietigde daarmee het Teugse kunstwerk. De ploeg kon opnieuw gaan beginnen.
Ondanks de teleurstelling lukte het de Teugenaren om een zwaar slotoffensief te openen. Met bloeddoorlopen ogen stormden zij op de verdediging van Elburg af. Kanonskogels werden afgevuurd en met man en macht probeerde men de poort open te beuken. Telkens wanneer het leek alsof er een finale doorbraak was geforceerd, besloot het lot echter anders. Diverse keren caramboleerde de bal via een been, rug of hoofd net voorbij of over het doel.
Nadat de scheidsrechter voor het laatst die middag had gefloten tuurden de spelers van Sportclub Teuge minuten lang naar de vesting die in het centrum van de stad hoog boven de kleine vissershuisjes uit torende. Overtuigd dat daar de oorzaak verscholen lag. Alsof diep onder de grond, in een koude donkere kelder Vrouwe Fortuna zat opgesloten. Verlaten en alleen.
En in Elburgse handen.
www.fckwinkslag.nl
