Aan een met broodjes en pakken fruitsap volgepakte tafel die midden in de kantine staat, zit een groep mannen. Hun kleding is zwart van het zand, de meeste voorhoofden glimmen nog van het zweet dat veroorzaakt is door de noeste arbeid die door hen is verricht. Een mand met daarin broodjes kroket gaat van hand tot hand. Pakjes mosterd worden opengescheurd en de inhoud wordt uitgesmeerd over het fijngemalen vlees dat niet veel later nog fijner wordt gemalen.
Aan het hoofd van de tafel zit bouwcoordinator Wilco Hagens. Hij kijkt tevreden naar de mannen die hun motoren voorzien van de broodnodige brandstof, zodat ze na de lunch weer op volle toeren verder kunnen. Want de inspanning die zij leveren is pittig, weet Hagens. “Ze hebben in de voorbije 2 maanden echt keihard gewerkt. Heel veel vrije uren die men had besteedde men aan dit project. Vrijwillig!”
Een bulderende lach werkt aanstekelijk op de anderen en al snel schiet er een lachsalvo door de kantine. Het mag dan zwaar vrijwilligerswerk zijn, het plezier is er bij de betrokennen niet minder op. “Dat klopt”, meent Hagens om dan te vervolgen: “Het werkt aanstekelijk. Neem bijvoorbeeld het 5e elftal. In het begin hielpen er een aantal mannen mee maar inmiddels is ongeveer het hele eltal betrokken bij het project. Die geweldig inzet van hen maar ook van anderen betaald zich uit want we lopen prima op schema.”
Terwijl papieren servetten in propjes op tafels belandden en de eerste vrijwilligers op staan om weer aan het werk te gaan, blikt Hagens voorruit. “In augustus willen we klaar zijn, maar voordat we zo ver zijn moet er nog erg veel gebeuren. De muren staan nu bijna. Op korte termijn willen we starten met de binnenkant. Vooral het betegelen is veel werk. Mensen die dat in vingers hebben, zijn van harte welkom om zich aan te sluiten. Tegen hen wil ik zeggen, eet gerust eens een kroketje mee!”
