Twee dagen na de knappe overwinning op EFC leek niets een nieuw succes voor Sportclub Teuge in de weg te staan. Men had vertrouwen getankt, diverse spelers keerden terug van een schorsing en de tegenstander Prins Bernard bezette de laatste plaats op de ranglijst, op voorhand niet een tegenstander om van de leg te raken. Ondanks dit alles en ondanks dat de wedstrijd op Tweede paasdag op het eigen veld werd gespeeld werd het allerminst een eitje.
Honderden mensen waren verleid door het mooie weer en aanwezig op het gezellige sportpark. Het donkere en dreigende wolkendek dat aan het begin van de middag veel onheil voorspelde had plaatsgemaakt voor een typisch Hollandse-lucht, één die schilders in de renaissance zo graag op het doek tot leven lieten komen; een robuuste compositie van blauw afgewisseld met vijftig tinten grijs. Echter zo opwindend als de lucht, zo weinig kon de wedstrijd boeien.
Sommige supporters vroegen zich na twintig minuten af naar welke sport zij aan het kijken waren. Het spelniveau van beide was abominabel. Dit mocht vooral de thuisploeg zich aanrekenen, want het spelen van goed voetbal is nou eenmaal vooral de verantwoordelijkheid van een hooggeplaatst team en dat is Sportclub Teuge dit seizoen. Echter, vooral in de beginfase liepen de spelers van de thuisploeg op eieren en ondanks Pasen was dat geen excuus.
De enige manier waarop Sportclub Teuge gevaar wist te stichtten was via enkele vrijetrappen en corners die door het begaafde been van Jeroen van den Hoek richting het vijandelijke doel werden getrapt, echter telkens stond de kleine maar uitstekende doelman van Prins Bernard succes in de weg. Niet veel later verstuurde hij zelf een lange bal in richting van zijn collega aan de andere kant van het veld.
Drie verdedigers met een groen shirt doken onder de bal door waarna deze terecht kwam bij de behendige spits van de bezoekers. Zijn aanname was perfect, net als de schijnbeweging waarmee hij doelman Joost Veldwijk passeerde. De aristocratisch ogende Veldwijk maakt een ijzersterk seizoen door maar beleefde nu een van zijn mindere momenten.
Zijn ingreep symboliseerde het spel van de hele ploeg op dat moment; slap, onzeker en buitengewoon ongelukkig. Veldwijk nam de term ‘handschoen’ wel heel erg letterlijk en beukte met zijn linkerhand op de rechterschoen van de aanvaller die juist de bal in het lege doel wilde plaatsen. Net als het juridische proces van de Verenigde Staten tegen de Boston-bomber Dzjochar Tsarnajev was ook dit een uitgemaakte zaak; Sportclub Teuge werd veroordeeld tot een strafschop tegen.
Terwijl de aangewezen beul uit Uddel de bal neer wilde leggen op de witte kalk stip om het vonnis tot uitvoering te brengen, zag de voetbal-rechterlijke macht in zijn ooghoek grensrechter Peter Bouwman staan. Zijn arm met daarin de vlag had hij recht naar voren uitgestoken, een stil maar duidelijk protest tegen de beslissing die zojuist was genomen. Het gesprek dat de scheidsrechter voerde met zijn assistent verliep net zo snel als de sprint die de verantwoordelijke fluitist inzette nadat hij overtuigd was geraakt van zijn dwaling. Het vonnis werd nietig verklaard, Veldwijk was onschuldig. Geen strafschop maar buitenspel.
De kwartier pauze werd door trainer Marcel Vink dankbaar benut. In niet mis te verstande bewoordingen vertelde hij zijn voetbalonderdanen dat hij niet erg blij werd van datgene dat hem én de supporters werd voorgeschoteld. Niet één maar meerdere punten op de ‘i’ werden er geplaatst, o.a dat corners maar ook vrije trappen vanaf de zijkant dichter bij het doel afgeleverd moesten te worden.
U wens is mijn bevel, zoiets moet Van den Hoek gedacht hebben toen hij kort na de hervatting een vrije trap mocht nemen aan de linkerkant van het veld. De woorden die Vink had gesproken in de kleedkamer galmden kennelijk nog na in zijn hoofd, want hij plaatste de bal perfect tussen de doelman en de verdediging in.
“Berend, Pas op! Geallameerd door de luide waarschuwing van een betrokken supporter achter het doel van Prins Bernard, keek Pas op in de richting van Van den Hoek. Tot zijn grote afgrijzen zag hij de bal met een grote vaart op zijn gezicht afkomen. De ras-technicus is geen vervend liefhebber van koppen en dus vouwde hij zijn lichaam in een merkwaardige hoek zodat zijn hoofd een botsing met de bal bespaard bleef. Maar er was te weinig tijd. Zijn hoofd sloeg achterover toen de bal op zijn voorhoofd smakte en tot ieders verbazing, vervolgens in het doel caramboleerde.
Als een horde dolgelukkige Iraniërs die het nucleair akkoord met het Westen vieren, zo blij waren de spelers van Sportclub Teuge met de doorbraak in de wedstrijd. Dit was niet zo verwonderlijk want lange tijd had het gedisciplineerde Prins Bernard weerstand geboden zoals een tabletje echinaforce gedurende een griepepidemie. Echter, nu de korst door het doelpunt van Pas scheurtjes begon te vertonen was het de verwachting dat Sportclub Teuge de wond volledig bloot zou leggen en Prins Bernard het bloedden niet meer zou kunnen stelpen.
Dat viel erg tegen. Sterker, het was juist Prins Bernard die in de slotfase het initiatief naar zich toe trok. Door middel van vrijetrappen vanaf de middenlijn kregen de sympathieke Uddelnaren diverse keren de mogelijkheid om de bal voor het doel te brengen, dus de aanwezigheid van een functionerende luchtmacht was essentieel voor de billen knijpende Teugenaren. Gelukkig voor de thuisploeg had de black-out van doelman Veldwijk zich beperkt tot één enkel moment, zo bleek toen in slotseconden van de wedstrijd een oranje vlek door de schilderachtige lucht heen vloog en de bal confisqueerde.
Deze bleef tot aan de kleedkamer in zijn bezit.
