De voetballers van Sportclub Teuge moeten zich na afloop van de wedstrijd tegen koploper ’t Harde hebben gevoeld als een lid van het Raad van Bestuur van ABN Amro; ontgoocheld. Lange tijd was een beloning binnen handbereik, echter toen het moment suprême daar was, ging het hele feest niet door (2-1).
‘De wind eronder hebben’, dat was het devies dat door Sportclub Teuge-trainer Marcel Vink vooraf in de kleedkamer werd gepredikt. Dit bleek niet aan dovenmans oren gericht. Vanaf het beginsignaal namen de bezoekers het initiatief. Zoals een woeste lentestorm die een land in zijn greep houdt, raasden de spelers van de Sportclub Teuge over het veld en boezemde het de tegenstander angst in. Bovendien richtte men gelijk al schade aan.
Natuurlijk was het weer Ruben Wientjes die de handen in de lucht stak, nadat hij op een slinkse manier een kopbal van Laurens Pas had verlengd met zijn voet en zo de score in het voordeel van Sportclub Teuge had geopend. Wientjes heeft dit seizoen een indrukwekkende ontwikkeling doorgemaakt want tegenwoordig is hij vrijwel bij ieder doelpunt betrokken. Met regelmaat is hij degene die het voorbereid maar nog vaker fungeert hij zelf als eindstation. Het clowneske voetbalimago dat hem zo lang achtervolgde heeft hij definitief ingewisseld voor die van gevaarlijke topschutter.
Zoals een flinke snuif cocaïne de immorele hersenen van een megalomaan ABN Amro-bestuurslid op hol brengt, zo werkte het openingsdoelpunt op de gemoedstoestand van de voetballers uit Teuge. Zonder enige angst, mededogen of terughoudendheid denderde men door. Af en toe wist de lijstaanvoerder zich onder de immense druk uit te voetballen, echter veel vaker penetreerde Sportclub Teuge door de vijandelijke verdediging. Vlak voor de pauze had Mike Drost de intentie om zijn teamgenoten een honderd procent bonus te geven, echter werd zijn prachtige schot gepareerd door de sluitpost van de thuisploeg.
'Indrukwekkend' was de meest treffende omschrijving van de prestatie die Sportclub Teuge voor de pauze had neergezet. De term ‘energieverslindend’ volgde als goede tweede. Vroeg in de tweede helft bleek dat de rollen volledig waren omgedraaid. Dit keer was het de thuisploeg die het initiatief had, terwijl de storm uit Teuge was gedevalueerd tot een stevige voorjaarsbries. Halverwege de tweede helft veld sprintte een lichtvoetige en kleine vleugelspeler van de thuisploeg zo snel voorbij linksback Van Lohuijzen, dat het leek alsof die de andere kant op liep. De afgemeten voorzet die volgde werd door de spits van ’t Harde snoeihard met het hoofd tegen het doelnet aan gehamerd.
Bas van Hunenstijn mag in het dagelijks leven graag een hamer vasthouden. De wekker naast zijn tweepersoonsbed, die hij met plezier deelt met zijn blonde vriendin, maakt iedere doordeweekse ochtend om 0515 uur een snerpend geluid. Een plens water, bril cream, een kop zwarte koffie en twee snel gesmeerde broodjes pindakaas doen de rest en transformeren hem van schone slaper tot stoere timmerman. Op de bouwplaats sleurt hij met deuren en kozijnen, klimt hij ladders op, beukt hij collega’s goedbedoeld op de schouders en fluit hij naar mooie langslopende vrouwen (al weet zijn vriendin dat niet.)
De piepjonge en sympathieke Van Hunenstijn (20) doet niet aan mooipraten, dikdoenerij of zelfbevlekking (…….). Dat zit simpelweg niet in zijn systeem. Op de bouwplaats is het een kwestie van overleven. Van eten of gegeten worden. Je zegt waar het op staat, doet wat je moet doen en laat je niet pieppellen. Het zit hem in de genen. Je slaat spijkers met koppen, of je slaap helemaal niet. Héél simpel.
Een orkaan van geluid ging over het veld toen de fragiele buitenspeler van ’t Harde met een smak de grond raakte. Van Hunenstijn had spijkers met koppen geslagen. Niet gemeen. Niet gevaarlijk. Maar rechtdoorzee. Droog, hard en met gevoel voor nostalgie. (een schop onder iemands billen, waar zie je dat nog!)
Terwijl een medespeler hem verwijtend in zijn oren stond te tetteren wat hem in vredesnaam bezielde, keek Van Hunenstijn met een holle blik de scheidsrechter aan die de rode kaart boven zijn hoofd hield. Met zijn hoofd naar beneden drentelde Van Hunenstijn van het veld. Eerst naar links, dan toch naar rechts. Nee, richting de kleedkamer dan maar. Of toch maar niet. Hij sleepte zijn lijf terug naar de rand van het veld waar hij teleurgesteld zijn teamgenoten gadesloeg in hun oneerlijke overlevingsstrijd tegen een sterkere belager.
Dat deed het buitengewoon effectief want kansen werden er nauwelijks weg gegeven. Naarmate het plot van het meeslepende duel naderde leek een sensatie daadwerkelijk tot de mogelijkheden te behoren. Tot enkele minuten voor tijd, toen de thuisploeg nog een laatste keer op de staart trapte en toen opnieuw bevestigd werd dat in de staart het venijn zit.
Een doodgewone inworp kwam via een rommelige situatie terecht bij de kolossale puntspeler uit ’t Harde. Die liet zien waarom hij eerder in de wedstrijd door zijn trainer in de ploeg was gebracht. Met een flinke dosis kracht frommelde hij zich in de richting van de achterlijn, zette de bal voor die vervolgens werd binnen getikt door zijn mede-aanvaller. Tweeëntwintig armen op het veld omarmden de hemel. Even zoveel klauwden ernaar, ingegeven door paniek omdat de poorten naar de hel zich onder hen hadden geopend en zij wegzakten in de richting van het vernietigende vagevuur.
Aan de rand van het veld schudde Hunenstijn zijn hoofd. Natuurlijk, hij besefte dondersgoed dat hij zich niet als een heilige had gedragen. Meer als een duivel. Daarna keek hij naar het veld, of eigenlijk in het luchtledige. De jongeling leunde met zijn elle bogen op de railing van een reclamebord. De tekst daarop luidde: ‘Pater Sloopwerk’.
Soms moeten dingen gewoon zo zijn.
Hup Bas.
