In het programmaboekje stond zeer nadrukkelijk vermeld: ‘voetbalwedstrijd’. De ontmoeting tussen Stroe en Sportclub Teuge had lange tijd echter meer weg van een ijzersterke komediefilm. Toen het plot naderde waren het de bezoekers die meer ballen toonden dan de gastheren (0-2).
Een verdiende maar uiterst gelukkige en moeizame zege. Vorige week speelde de Teugse voetbalmachine VVOP nog van de modderige mat en blonk de voorhoede uit met doortastende aanvallende acties, prachtige doelpunten en een energieverbruik waar de Nuon jaloers op zou zijn. Op het kunstgrasveld van het laag geklasseerde Stroe kwam de formatie uit Teuge niet eens in de buurt van het niveau dat men een week eerder haalde, maar toch won het. Opnieuw. En juist dat gegeven was de grootste winst.
Uitblinker aan Sportclub Teuge kant was Bas van Hunenstijn. Al vanaf het begin van het seizoen maakt hij onderdeel uit van de succesvolle achterhoede van hoofdtrainer Marcel Vink. Dat is een buitengewoon knappe prestatie want de gedrongen rechtsback is pas 18 jaar maar heeft de klasse van een doorgewinterde routinier. Door zijn goede techniek komt de jongeling vrijwel nooit in de problemen, elk duel gaat hij aan alsof het zijn laatste is en door zijn fenomenale traptechniek zijn de lange ballen die de jonge beroepstimmerman verstuurd steevast waterpass, namelijk strak en op maat. Tegen Stroe was hij veruit de meeste constante factor in het team. Hij deed gewoon. Niets geks of onvoorspelbaars. Eigenlijk voetbalde Van Hunenstijn precies zoals zijn karakteristieke kaaklijn: beslist, hard en rechttoe rechtaan.
Het was maar goed dat Van Hunenstijn nog enigszins bij de pinken was gedurende de eerste helft want van zijn medespelers konen dat nauwelijks worden gezegd. Een week eerder had Sportclub Teuge bovenaan de voedselketen gedaan, toen elf leeuwen een titelfavoriet degradeerde tot een weerloze prooi, het verscheurde en met huid en haar oppeuzelde. In Stroe had het team meer weg van een papieren tijger namelijk totaal ongevaarlijk. De opbouw verliep in slakkentempo waardoor er geen enkele verrassing zat in het spel van de bezoekers die wel heel erg lang de kat uit de boom keken. Het leek alsof men onder geen beding slapende honden uit Stroe wakker wilde maken echter transformeerde het zichzelf daarmee tot een hond die niet eens blafte, laat staan beet. Hoofdtrainer Marcel Vink zag zijn manschappen als kippen zonder kop over het veld heen rennen en met het vestrijken van de tijd vertrok ook het vriendelijke gezicht van de Apeldoorner. Na twintig minuten aanmodderen in Stroe zag hij er uit als een bok die knoflook eet.
En dan moest het ergste nog komen.
Dat Ron Wijngaards en Berend Pas koppig zijn is bekend echter dat zij deze eigenschap ook daadwerkelijk praktiseren niet. In een toegewijde poging een hoge bal voor de neus van een opponent weg te koppen doken beide voetballers richting de bal. Daarbij zagen zij elkaar over het hoofd. Dat gold echter niet voor de tegenstander. Het initiële doelwit had overduidelijk geen zin in een ménage à trois en besloot er stiekem tussen uit te knijpen. Het gevolg was evident. De twee Teugse voetballers knalden met hun hoofden tegenelkaar zoals twee biljartballen op een pooltafel. Ruim vijf minuten lagen de twee verslagen gladiatoren op het kunstgras alvorens de verzorger één duim opstak naar hoofdtrainer Marcel Vink; ze zouden blijven leven. En leven in de brouwerij brachten zij.
“Wa-wa-waarom doet Ron dit allemaal!”. Pas reikte zijn handen naar de hemel in afwachting van een uitleg van een of andere hogere macht. Het bleef oorverdovend stil. Na de lachwekkende botsing een minuut eerder waren beide mannen wederom met elkaar in aanraking gekomen. Dit keer stonden de noppen van Wijngaards in de enkel van Pas en de gekwetste middenvelder stond verbaast zijn dolende medespeler aan te staren zoals Onno Hoes de journalist van PowNews toen die het naargeestige ‘videocamera- complot’ uit de dubieuze doeken deed. Het wilde optreden van testosteRon Wijngaards, die in deze fase van de wedstrijd meer weg had van een sloopkogel dan van een voetballer, leek zichzelf ook geen raad te weten met zijn merkwaardige optreden. Terwijl hij de tirade van Pas onderging krapte hij met een hand achterop zijn hoofd. Niet lang daarna liet de vlugge buitenspeler zich wisselen. Duizelig en met een troebele blik in zijn ogen verliet hij het speelveld en nam gedesillusioneerd plaats op de reservebank. Zijn vervanger Erik Hendriks legde de tegengestelde route af.
Ondanks het feit dat Wijngaards tot aan dit moment in de wedstrijd de gevaarlijkste aanvaller was van Sportclub Teuge, was het maar goed dat hij het veld moest verlaten en niet Pas, zo zou blijken na rust. Na ruim een uur spelen goochelde Pas met de bal op de rand van het strafschopgebied waarna hij plotseling een geweldige pass uit de hoge hoed toverde. Op vijf meter van het doel had Hendriks de hoek voor het uitzoeken maar tegen alle verwachtingen in knalde hij het leer tegen de doelman aan, die zelf ook geen weet had van de redding die hij verrichte. Opnieuw belande de bal bij Pas die dit keer besloot tot een directe voorzet. Deze leek in niemandsland te belanden, echter via een knokige knie van een speler van Stroe veranderde de bal van richting. De doelman stond aan de grond genageld toen de bal over hem heen zeilde en in de verre hoek verdween.
Was het eerste doelpunt uiterst curieus tot stand gekomen, het tweede was buitengewoon merkwaardig en uniek in zijn soort. En dus, hoe kon het ook anders, had Ruben Wientjes de hoofdrol in deze meest bizarre wedstrijdpassage. De avontuurlijke aanvaller was de enige Teugenaar die heil zag in een terugspeelbal van Stroe op de doelman en stoof achter de bal aan. De razendsnelle opportunist is de afgelopen weken constant de gevaarlijkste man op het veld en het devies 'alle ballen op Wientjes' wordt door zijn medespelers met veel plezier in de praktijk gebracht. De doelman van Stroe moet het echter verkeerd begrepen hebben want in plaats van ‘alle ballen op Wientjes’, schoot hij ‘op de ballen van Wientjes’. En hard ook. Dit zou een fatale vergissing blijken want nadat de bal het scrotum van Wientjes had gekust caramboleerde deze merkaardig genoeg terug (hoe is dit in vredesnaam mogelijk) in de richting van het doel.
Onthutst keek de doelman enkele seconden naar de bal die hem passeerde en die in de richting van de doellijn rolde. Daarna keek hij naar rechts, waar Wientjes voorover gebukt stond met de handen bij het kruis en de oeh’s en ah’s van zich af schreeuwde en vervolgens weer naar de bal die zich steeds verder van hem verwijderde. Alsof hij wakker werd geschud uit een nare droom kwam hij in actie maar de paniekerige struikelsprint en de aandoenlijke duik ten spijt: hij kwam te laat. Tergend langzaam rolde de bal over de doellijn tegen het net.
Van juichen rondom het veld was nauwelijks spraken. Van lachen, gieren en brullen des te meer. Iedereen had het klokkenspel van Wientjes horen luidden maar enkel de hoofdrolspeler zelf wist of de klepel ook nog steeds aanwezig was. Heel voorzichtig kwam hij overeind en met een flauwe grijns op zijn bleke gezicht, liet hij zich feliciteren. Logisch. Want hij had het beslissende doelpunt gemaakt. Met zijn scrotum nog wel. Het meest lullige doelpunt ooit.
Het was voor Sportclub Teuge maar goed dat Wientjes zijn geslachtsdeel achterna liep.
