Wonderen realiseren, dat was toch louter voorbestemd aan heiligen. Bijvoorbeeld aan Jezus, de Zoon van God. Of Mohammed, boodschapper van Allah. In Teuge viert het atheïsme hoogtij en heeft men gemiddeld genomen weinig op met hogere sferen. Tot afgelopen zaterdag, toen Sportclub Teuge haar opponent Oene declasseerde (4-1.) Sindsdien adoreren volgers van de vereniging haar eigen heilige. Eén die wonder na wonder na wonder verricht. Zijn naam? Jeroen, Zoon van Bertus.
‘De dokter’ liep in draftempo richting het scorebord. Zijn rechterarm en een gebalde vuist zwaaide boven zijn hoofd rond in de lucht. Jorn van Strien was terecht blij met zijn schitterende treffer; een technisch perfecte volley waarbij de bal met chirurgische precisie in de hoek van het doel verdween. Van Strien was gelukkig, evenals zijn medespelers en het publiek want het was een schitterend sluitstuk van een wedstrijd die al na drie kwartier was beslist.
Want de thuisploeg speelde een meer dan voortreffelijk eerste bedrijf. In de schitterende voetbalsymfonie had iedereen zijn eigen belangrijke rol, echter waren het in bijzonder Jeroen van den Hoek en Mike Drost die met hun ingenieuze en vooral beslissende spel het voetbalorkest dirigeerden. En dat is niet voor het eerst dit seizoen wat samen zijn al goed voor 9 doelpunten. Zonder andere spelers te kort te doen, het zijn deze twee sterkhouders die écht kunnen voetballen. De stylisten tussen het gepeupel, de chef-koks tussen de frituurbakkers. Degenen die keer op keer een prachtig schilderwerk produceren, daar waar de collega's zich noodgedwongen moeten beperken tot degelijk stuc- en sauswerk.
Oud en nieuw, Van den Hoek (31) en Drost (19) beslisten de derby tegen Oene al in een vroegtijdig stadium. De manier waarop is kenmerkend voor hen en zal tot lengte van dagen nog voer zijn voor heroïsche verhalen aan de toog in de kantine van Sportclub Teuge.
Neem nou de eerste treffer van Van den Hoek. Natuurlijk werden er achteraf grappen gemaakt over de doelman van Oene die er inderdaad niet goed uit zag. Maar het feit dat Van den Hoek de bal vanaf veertig meter überhaupt richting de bovenhoek weet te sturen is uniek en pure kunst. Niet veel later brak aanvaller Berend Pas door en ging hij alleen op het doel af van Oene. Iedereen was dolgelukkig toen Pas zijn kans werd ontnomen omdat de scheidsrechter floot voor een door Oene eerder gemaakte overtreding en dus de voordeelregel niet toepaste. Met de wetenschap dat Van den Hoek met zijn vrije trappen zo effectief is als een pornoster in een parenclub, overhandigde Pas de bal met een brede grijns op zijn gezicht aan de vrijetrappen-specialist. En inderdaad, als een pornoster in een parenclub….
Goh, wat moet het verdomd leuk zijn om een keer over de linkervoet van de hoofdrolspeler te kunnen beschikken. Wat daar allemaal niet mee mogelijk is, er zit zo ontzettend veel gevoel in! Die linkervoet...goh ik zou....ik zou mij aanmelden bij een anti-terroristen unit; geef me drie ballen en ik zou de terroristen met bosjes uit een boom, struik, of grot schieten. Natuurlijk zou ik me een verkleden als chirurg. Enkele seconden voor aanvang zou ik dan mijn linkerschoen uittrekken net als de sok, ondersteboven op een stoel plaats nemen en met de scalpel tussen mijn tenen, terwijl zusters met smachtende blikken toekijken, een feilloze snee plaatsen in een vadsige buik van een te dikke patiënt.
Sowieso zou ik een dag ruilen met de Koning en op het bordes wuiven naar de goegemeente. "Verdikkeme Max. Ik krijg verdomd veel pijn in mijn voet van al dat wuiven.” Of juist de krochten van de samenleving meemaken. In een naargeestige en koude portiek bedelen voor geld. Niet je hand op houden maar....En dat ik dagenlang niet van mijn slaapkamer af zou komen is evident. Vensters dicht, gordijnen gesloten. Vol gas! Voor het betere voetwerk zal ik maar zeggen...
Kon het maar, maar het gaat niet en dus blijft het bij kijken. Zes keer al dit seizoen. Kijken, beseffen en adoreren. Het valt iedereen aan te raden. Gewoon alleen maar kijken, naar de kromme aanloop zonder enige franje. Naar de manier waarop Van den Hoek zijn voet tegen de bal plaatst, deze aan snelheid wint en dan een steeds krommere curve maakt. Kijken naar de onmacht van de doelman op het moment dat hij weet dat hij gepasseerd gaat worden Kijken naar hoe de bal het nylonnet geselt….Maar vooral goed kijken naar de manier waarop het ongeloof dat van de gezichten van de medespelers en het publiek is af te lezen na wederom een rake vrije trap, veranderd in pure blijdschap. Omdat zij weten dat zij deelgenoot zijn geweest van iets unieks Omdat zij met eigen ogen hebben gezien dat Jeroen, Zoon van Bertus, wederom een wonder heeft verricht.
De toeschouwers waren nog nauwelijks bekomen van de profetische dadendrang van Van den Hoek, of zij moesten de handen opnieuw op elkaar slaan. Natuurlijk was het Van den Hoek die een Teugse aanvalsmachine in gang zette waarna vooral de aanname met de borst door de frêle technicus Mike Drost bij de fijnproevers het water in de mond deed lopen. Onderwijl sprintend maakte hij een inschatting van tijd en ruimte. In volle vaart draaide hij zijn lichaam een kwartslag en legde de bal stil te met zijn ranke borstpartij. Zonder snelheid te verliezen zette hij zijn weg voort. De combinaties die hij daarna opzette met enkele medespelers waren als die van een cijferslot, perfect. Via enkele schijven kwam de bal natuurlijk weer terecht bij de sleutelspeler zelf. Drost kopte de bal beheerst in het doel.
Van den Hoek moest ruim zestig meter overbruggen en was als laatste aanwezig om de getalenteerde middenvelder te feliciteren met zijn doelpunt. De oude meester klopte met zijn hand op de schouder van ‘zijn’ jonge leerling. Die keek hem aan en antwoordde met slechts een korte knik met zijn hoofd.
Duizend woorden hadden niet meer kunnen zeggen.
Een Heilige heeft zijn discipel herkent.
